De kop van deze blog is letterlijk overgenomen uit een krantenartikel uit de begin jaren ’60. In één zin wordt “Jopie” Butter hiermee getypeerd. Een voetballer zonder vedetteneigingen, maar een speler die het maximale uit zijn voetbalcarrière heeft gehaald vanwege zijn wilskracht, strijd en doorzettingsvermogen. 

Joop Butter. Geboren Amsterdammer. Kwam als jeugdinternational van Ajax toevallig aanwaaien in de Adelaarshorst. Bij Ajax was een basisplaats niet vanzelfsprekend en de dienstplicht bracht hem in Eefde. Om in conditie te blijven trainde hij mee met Go-Ahead. Al snel was men in Deventer onder de indruk van zijn kwaliteiten en zijn tomeloze inzet en tekende hij in 1956 zijn eerste contract. Hij kwam als aanvaller maar werd al snel omgeturnd tot rechtsback. Dat bleef hij onafgebroken tot 1967. Hij maakte de promoties van de 2e klasse naar de eredivisie mee. Eind 1967, meer dan 500 wedstrijden later, nam hij noodgedwongen afscheid vanwege een dubbele meniscus blessure.

De kwestie Lagarde

Zondag 27 september 1964 is een pikzwarte bladzijde in het voetbaldagboek van Go-Ahead legende Butter. Go-Ahead speelde net in de hoogste divisie en ontving Sportclub Enschede. Beide ploegen waren niet geweldig gestart aan het nieuwe seizoen en de derby van het Oosten eindigde in een troosteloze 0-0. Een ongelukkig moment direct na de rust had grote gevolgen voor zowel Butter maar zeker ook voor de keeper van Sportclub Enschede, Piet Lagarde. Piet Lagarde was het grootste keeperstalent van die tijd en had zelfs al twee interlands op zijn naam staan.

Butter stormde 1 minuut na rust na een lange rush alleen op keeper Lagarde af. Lagarde kwam uit zijn doel, Butter speelde de bal net iets te ver voor zich uit. Lagarde dook op de bal. Butter trachtte in een uiterste poging de bal nog te raken. Lagerde was eerder bij de bal en Butter raakte in plaats van de bal Lagarde vol in zijn buikstreek. Lagarde moest zwaar geblesseerd het veld verlaten en werd afgevoerd naar het ziekenhuis.

De volgende dagen, zelfs weken, beheerste dit voorval de landelijke pers.

Lagarde bleek een gescheurde nier te hebben en deze werd de volgende dag verwijderd. Sp. Enschede diende een officiële klacht in bij de KNVB tegen manager Beltman van Go-Ahead, die verweten werd de spelers in de rust zodanig te hebben opgejut dat ze (ik citeer letterlijk) ‘niet meer konden beschikken over de lichamelijk beheersing die voor het voetbal een vereiste is.’ Volgens getuigen was het geschreeuw van Beltman in de rust tot op de tribune letterlijk te horen.

Lagarde probeerde later nog terug te keren in het betaalde voetbal, maar moest uiteindelijk toch nog noodgedwongen stoppen met zijn actieve carrière. Zijn verzekering dekte de schade niet en zijn teamgenoten en voetbalvrienden organiseerde een benefietwedstrijd waar hij 24.000 gulden aan overhield.

Later werd Lagarde PR directeur bij Adidas en was hij in deze functie betrokken als sponsor bij het Nederlands Elftal en maakte zo alsnog de WK’s 1974,1978 en het EK 1988 mee.

Ook Butter heeft erg geleden van de hetze die tegen hem ontstond. Hijzelf en zijn familie werden bedreigd en tot overmaat van ramp was hij die zelfde week ook nog betrokken geraakt bij een verkeersongeluk. Butter overwoog serieus om te stoppen. Go-Ahead besloot hem op kosten van de club op vakantie te sturen en hij mocht een Europacup wedstrijd van DWS in Turkije gaan bekijken om het allemaal te kunnen verwerken. Hij kreeg steun van scheidsrechter Leo Horn die de bewuste wedstrijd leidde. Horn gaf ruiterlijk toe dat hij het voorval beoordeelde als een ongelukkige botsing. Hierdoor gaf hij Butter ook geen kaart tijdens de wedstrijd.

Sp. Enschede ging de strijd aan met het bestuur en eiste een vergoeding en sancties tegen manager Beltman met veel negatieve publiciteit voor Go-Ahead tot gevolg.

Een bezoek van Butter en Beltman aan Lagarde in het ziekenhuis, met als doel om vriendschap te sluiten, liep uit op een deceptie. Lagarde was van mening dat Butter alle tijd had om de botsing te vermijden. Butter probeerde tevergeefs met meegebrachte foto’s aan te tonen dat dit niet het geval was, maar dit kon Lagarde niet overtuigen.

Zowel de KNVB als de Enschedese recherche startten een officieel onderzoek. Na een gedegen onderzoek en diverse getuigen te hebben ondervraagd werd besloten dat Go-Ahead, Butter en Beltman geen schuld hadden. Sportclub Enschede moest een schadevergoeding betalen en werd gedwongen de uitspraken terugnemen die over Manager Beltman waren gedaan.

In 1967 moest ook Butter zelf noodgedwongen afscheid nemen met een dubbele meniscus blessure. Hij gaat zich daarna fulltime, en met succes, storten op zijn eerder al gestarte loodgietersbedrijf.

In december 2012 overleed Butter op een leeftijd van 76 jaar.

Jopie Butter. Een van de weinige echte clubiconen van Go Ahead Eagles.