Hoofd in de wolken, voeten op de grond.

7 november 2013.

Vlak na de onthulling van het bord van Han Hollander in de Walstraat, zag ik een jongeman op de fiets aankomen. Vriendelijke uitstraling, ongeschoren. Houtje-touwtje-jas. Rugzak. Alsof hij onderweg was van school naar huis. Vlak voor de menigte remde hij af en keek met een vragende blik rond, op zoek naar herkenning. Zijn oog viel op de voorzitter van Go Ahead Eagles. Hij zwaaide en parkeerde de fiets, zonder af te stappen, vlak bij hem. Voeten op de grond, beide handen aan de remmen. Nu zag ik het. Het was Jop, onze sympathiek centrale verdediger. Bijna onherkenbaar in zijn dagelijkse kloffie en zijn baard van minimaal een week.

Het valt hem te prijzen dat hij als enige speler de moeite nam even een kijkje te nemen. Waar de voorzitter nonchalant en zelfverzekerd met de handen in de zakken van zijn pantalon bleef staan, stond Jop ietwat verlegen heen en weer te wiebelen op zijn beide voeten. De voorzitter knikte naar een oudere man naast hem en mompelde iets tegen Jop. In mijn gedachten hoorde ik hem zeggen: “Dat is Dick Schneider, jou voorganger. Verdediger van Go-Ahead, Feyenoord en het Nederlands Elftal”. Ik zag Jop met een bewonderende blik opzij kijken. Er kwam echter geen herkenning in zijn ogen. Hij zag niet meer dan een oudere man van pensioengerechtigde leeftijd. Logisch. Hij keek weer terug naar de voorzitter zonder wat te zeggen.

Twee generaties verdedigers stonden naast elkaar zonder dat ze het zelf beseften. Toen Dick Schneider de leeftijd van Jop had, was hij al een gevestigde voetballer. Speelde al ruim een jaar voor het, zeker in die tijd, grote en machtige Feyenoord en stond aan de vooravond van zijn debuut in het Nederlands Elftal. Dick (Knakkie) Schneider reed in die tijd ongetwijfeld in een dure en snelle bolide. Jop komt ongemerkt op een fiets, in houtje-touwtje-jas met een rugzak op zijn rug. Een prachtige weergave van een veranderend tijdsbeeld.

Ik had gehoopt dat Dick Schneider naar Jop was gelopen en hem de geheimen zou gaan onthullen van zijn behaalde successen en de lessen die hij destijds leerde van de legendarische Ernst Happel. In gedachten zag ik ze samen praten en Dick Schneider zou zijn jarenlange ervaring op topniveau met woord en gebaar overbrengen op zijn opvolger. De amicale nog jongensachtige Jop zou zo in een simpel gesprek omgetoverd worden tot een volwassen en door de wol geverfde verdediger.

Helaas, waarschijnlijk herkende Dick Schneider Jop ook niet. Jop blijft voorlopig nog Jop. Een sympathieke getalenteerde jongeman. Hoofd in de wolken, beide voeten op de grond.