Ontkraken

Terwijl het veelbelovende voetbalseizoen 2014/2015 op het punt staat los te barsten, heeft stichting Niet te Kraken haar intensieve en zorgvuldig geplande voorbereiding al weten om te zetten in klinkende resultaten, tijdens de open dag.
Alles viel op zijn plek. Selectiespelers die zich spontaan kwamen aanmelden als donateur, een aandoenlijke Amevor die ons complimenteerde en ons verzekerde dat zelfs zijn moeder nog te jong was om Go-Ahead landskampioen te hebben zien worden. Prachtige persoonlijke verhalen van toevallig passerende Go-Ahead supporters. Een fanatieke aanhanger die elk half uur langskwam om te checken of zijn geschonken shirt er nog goed bij lag. Een meisje van nog geen tien, die mij vol trots kwam vertellen dat haar Opa Cees heette. Toen ik vroeg naar de achternaam van haar Opa, keek zij mij vol ongeloof aan en riep zij verontwaardigd: ‘Van Kooten natuurlijk’. Ik heb mij direct verontschuldigd. Hoe stom kon ik zijn.

Niet veel later kwam een oud verzamelaar een tas met spullen afgeven. ‘Voor het museum’. Pas veel later ontdekten we tussen de vele paperassen een origineel Nederlands elftalshirt van van Kooten in de tas. Toeval bestaat niet.

Ook de onverwacht veel nieuwe donateurs en het gretig over de toonbank gaande ‘Niet te Kraken T-shirt’ stemde ons tevreden en bieden ons enige financiële ruimte om onze plannen weer wat verder uit te werken.

Maar mijn absolute persoonlijke hoogtepunt van deze middag was het moment dat een oudere man naast mij kwam staan en een plastic tas opende waarin enkel een album zat. Door de manier waarop hij het album eruit haalde wist ik dat ik elk moment iets bijzonders zou gaan zien.
Hij sloeg hem open en keek mij vol trots aan, als een kind die zijn pas gewonnen knikkers aan zijn klasgenootjes laat zien.
Ik zag een aantal, zorgvuldig in plastic mapjes bewaarde ansichtkaarten zitten. De man sprak toen de magische woorden: ‘van ome Leo’. Ik wist sinds kort van het bestaan hiervan nadat ik de zoon van Leo Halle had gesproken, maar toen ik hier zo plotseling mee geconfronteerd werd, moet ik toch even verbaasd en met open mond hebben staan kijken.
Naast mij stond een familielid van Leo Halle met handgeschreven ansichtkaarten van Leo Halle die hij schreef en opstuurde aan zijn vrouw tijdens zijn buitenlandse trips met Go-Ahead en het Nederlands Elftal. Mijn blik ving ‘Milaan, Genève en Dublin op’ en ik las in alle haast een kort wedstrijd verslag in sierlijk handschrift opgeschreven. Helemaal onderaan ‘groeten Leo’. De stempel op de postzegels hadden als jaartal 1930 of 1935. Veel meer kon ik niet zien, de map ging weer terug in de tas. Ik noteerde het telefoonnummer van de man en verzekerde hem binnenkort te bellen om een afspraak te maken. Zo geruisloos als de man kwam, zo vertrok hij ook weer. Met een plastic tas onder zijn arm.
Ik keek hem na totdat hij opging in de menigte.

Nog dezelfde avond van de open dag vertrok ik naar een warm land waar de kleuren van juweel volop vertegenwoordigd zijn. Even bijkomen van een intensief maar prachtig voetbal jaar. ‘Even ontkraken’, om daarna weer volop te werken aan het verwezenlijken van een droom.

Ik heb zojuist een ansichtkaart geschreven geadresseerd aan Go Ahead Eagles, waarin ik ze succes wens dit seizoen. Wie weet krijgt deze ooit ook een plekje in het toekomstige Go-Ahead museum. Naast de ansichtkaarten van Leo Halle.

Eov, 2014