Roodgele brief (56)

De Coentjes en de Cruijffies.

Dag Buitenkantjelinks,

Bedankt voor je brief.

Wat een week zeg. Met de afgrijselijke beelden vanuit Brussel nog vers in het hoofd en al dagen malend op een passend antwoord op de vraag van mijn kinderen waarom mensen dit in hemelsnaam doen kwam gisteren het nieuws van het overlijden van Johan Cruijff met een mokerslag binnen. “Plop”, zei mijn telefoon en een bericht met de simpele, niets te raden over latende, tekst “Johan Cruijff (68) overleden” kwam op mijn scherm. Mijn eerste reactie was een vloek. Hardop.

Johan Cruijff. Nummer veertien. Beelden kwamen direct in mij op. Het stiftje tegen Haarlem, de eerste minuut tegen Duitsland. Zijn karakteristieke manier van juichen met de benen lopend in de lucht en met één arm zwaaiend. Voorzetten met buitenkant rechts, de versnellingen, het wijzen, het praten tegen de scheids, zijn slis en vooral zijn goal tegen Brazilië in 1974. Beelden die we dezelfde avond en de dagen daarna zo vaak zullen zien dat het magische er bijna vanaf lijkt gaat.

Ik besluit de wedstrijd van Nederland tegen Brazilië op te zoeken op Youtube. Halve finale W.K. 1974. Cruijff was hier op zijn best in mijn herinnering. Ik vind al snel een filmpje van de hele wedstrijd en kijk er anderhalf uur onafgebroken naar. God, wat mis ik dit voetbal. Verdedigers die verdedigen met gevaar voor eigen leven. Middenvelders met uitstraling, die controleren en keihard werken. Aanvallers die mannetjes passeren. Niet met geleerde trucjes maar op gevoel, met simpele doeltreffende bewegingen. En dan had je natuurlijk Johan Cruijf. De absolute leider. De man die alles zag en deed wat hij wilde. Wat zijn hoofd in een split-second bedacht voerde zijn voeten op hetzelfde moment uit. Alles effectief en altijd met een gedachten. Onnavolgbaar. Lichtvoetig, bijna zwevend over het gras.

Als je een keer de tijd hebt, raad ik je aan deze beelden ook terug te kijken. Van Hanegem, Neeskens, Rep, Jansen. Wat een beleving, inzet, en verschrikkelijke tackles. En dan Cruijff die daar tussendoor als een ballerina op een slagveld zijn wedstrijd speelt. Maar vooral ook opvallend hoe iedereen na ‘een aanslag op de benen’ gewoon weer opstaat en doorvoetbalt, behalve Neeskens dan, die letterlijk uit de wedstrijd werd geschopt op een manier waar je tegenwoordig levenslang voor geschorst wordt.

Het doet mij eens te meer beseffen hoe erg het voetbal is veranderd. Spelers worden nu vooral opgeleid om tactisch te denken, geen risico’s te nemen. Spelen op balbezit. Dit alles ten koste van creativiteit en opportunistisch aanvallend voetballen. Voetbal waar je als toeschouwer warm van wordt. Acties maken, vooruit voetballen en ouderwets bikkelhard verdedigen. Voetbal waar ook Go-Ahead in haar gloriejaren bekend om stond. Voetbal waarvoor het publiek massaal naar de Vetkampstraat stroomde. Met een schreeuwende Willem Beltman in de kleedkamer en een druk gebarende Barry Hughes in de dug-out.

Misschien ben ik een oude man, die alles vroeger beter vond. Maar ik denk dat niemand kan ontkennen dat er na Johan Cruijff niemand is geweest die in de buurt kwam van zijn voetbalkwaliteiten. Van Basten en Rijkaard, Gullit waren weliswaar ook voortreffelijke voetballers met specifieke kwaliteiten, maar Cruijff was ze alle drie ineen. Dat is het verschil (maar dat is logisch).

In de Adelaarshorst zingen wij het nog steeds voor elke wedstrijd: “Al komen ook de ploegen uit het westen, met Coentjes en met Cruijffies, noem maar op”. De Coentjes en de Cruijffies, ze zijn er helaas niet meer op de Nederlandse velden. Na gisteren realiseer ik mij dat eens te meer. De spelers waarvoor je naar het stadion gaat, waar je vol bewondering naar kijkt. Hopelijk staan er weer snel nieuwe op. De Coentjes en de Cruijffies, ze worden node gemist.

De volgende brief zal hopelijk weer volledig roodgeel zijn. Deze kreeg eenmalig een oranje tintje, met een dikke zwarte rand.

Niet te Kraken.

In ‘Roodgele Brieven’ gaan bloggers https://www.niettekraken.nl/content/ en Buitenkantje Links in op de laatste ontwikkelingen rondom Go Ahead Eagles