Roodgele brieven (8)

Engelse spelers.

Dag Buitenkantjelinks,

Bedankt voor je brief.

Als ik onze beoogde Engelse spits zie denk ik als eerste: ‘Waarom’. Waarom zou hij in de Nederlandse Jupiler League willen gaan spelen. En waarom zou je een buitenlandse spits halen, tussen een selectie met louter Nederlandse spelers? Is er niet eentje dichter bij huis te vinden? Eentje die gewoon de voorzetjes er van links en rechts in knikt? Dat hoeft toch niet zo ingewikkeld te zijn? Maar aan de andere kant leert de geschiedenis ons, dat dit ook wel eens goed kan uitpakken.

Jij herinnert je John Lindford als enige Engelse spits. Maar dan doe je voormalig cultheld Mike Small wel te kort. Die kwam hier ook ooit zomaar aanwaaien, begin jaren ’80 en heeft het vrij aardig gedaan. Als we Johan Derksen moeten geloven scoorde hij trouwens ook regelmatig buiten het veld, maar dat is een heel ander verhaal.

De allereerste Britse speler bij Go-Ahead zullen zich nog maar weinig mensen herinneren. Zelfs mijn oma van 98 heeft hem nog nooit zien spelen. In het kampioenselftal van 1917 speelde Jimmy Miller. Een Schotse soldaat die tijdens de eerste Wereldoorlog in Nederland belandde. Hij trouwde met de schoonzus van de secretaris van Go-Ahead en bleek een zeer goede voetballer te zijn. Hij moet een bezienswaardigheid zijn geweest in die tijd. Er werd zelfs beweerd dat hij de Deventenaren spelinzicht en tactiek bijbracht. Iets wat toen nog niet vanzelfsprekend was. Later emigreerde hij naar Amerika, met zijn Deventerse vrouw. Het schijnt dat zijn kinderen ook een aardig balletje konden trappen en in de Amerikaanse competitie uitkwamen. Het staat hoog op onze lijst om dit nog een keer helemaal uit te zoeken.

In die tijd hadden veel spelers trouwens familiebanden binnen het elftal. In alle kampioenselftallen uit de jaren ’20 en ’30 zaten veel zwagers van elkaar in hetzelfde team. Zo waren er bijvoorbeeld drie spelers getrouwd met drie zussen. En ook waren de eerste en tweede keeper getrouwd met twee zussen. Daarnaast waren er veel broers die uitkwamen in hetzelfde elftal. Go-Ahead was voor de spelers dus niet alleen een tweede familie, maar in veel gevallen ook de eerste. Dit verklaard ook de hechte band die de nazaten van deze generatie tot op de dag van vandaag nog steeds hebben. Velen zijn op de een of andere manier nog steeds familie van elkaar.

Dit kon wel eens het geheim van het succes van destijds zijn. Ik wil daarom voorstellen dat de huidige selectie hier rekening mee houdt. Heeft iemand binnen de spelersgroep nog een vrijgezelle zus of schoonzus. Of misschien een broer die een aardig balletje kan trappen? Bestuursleden met beschikbare kinderen, een terreinknecht met een leuke zus. Alles voor de club. Succes verzekerd. Misschien dat onze nieuwe teamarts hierin nog iets kan betekenen.

Maar goed. Eerst nog even de nieuwe Mike Small aan het werk zien, in Terwolde en dan twee weken vakantie. Onze bestemming heeft helaas geen voebalstadion in de buurt. Wel veel sportcafés met terrasjes waar Engels voetbal wordt uitgezonden. Misschien kan ik nog een wedstrijdje van Notts County meepikken. In een Niet te Kraken-shirt, uiteraard. Zou leuk zijn.

Tot de volgende brief.

Niet te Kraken.

In ‘Roodgele Brieven’ gaan bloggers ‘Niet te kraken’ en ‘Buitenkantje Links’ in op de laatste ontwikkelingen rondom Go Ahead Eagles.