Roodgele brieven seizoen 2018/2019 (18)

Hoi Buitenkantjelinks,

John Stegeman wil saamhorigheid in het elftal brengen, gaf je aan in jouw vorige brief.

Mooi woord ‘saamhorigheid’. ‘Het gevoel bij elkaar te horen’ betekent het volgens de Dikke van Dale. Mooi streven, maar volgens mij gaan saamhorigheid en profvoetbal al jaren niet meer samen. En daarnaast denk ik dat een trainer daar ook weinig invloed op heeft. Saamhorigheid moet vanuit het elftal zelf komen. Dat groeit naargelang de spelers samen dingen meemaken en samen optrekken. Met de vele spelerswisselingen ieder seizoen is er geen tijd meer om samenhorigheid te kweken. Ik denk dat, op enkele uitzonderingen na, spelers nu niet meer dan collega’s zijn. ‘Clubliefde’ en ‘een band met de supporters’ zijn vaak niets meer dan standaard loze woorden van elke nieuwe speler. Zodra er een concurrerende club komt die iets beter is of iets meer geld biedt wordt deze zelfde plaat zo weer afgedraaid bij de nieuwe club. Het is allemaal niet erg. Het hoort er gewoon bij, bij het huidige profvoetbal. Elke profclub heeft hier tegenwoordig mee te maken.

Saamhorigheid is iets van de jaren ’80, toen (vaak regionale) spelers nog met grote regelmaat vele seizoenen achter elkaar uitkwamen voor dezelfde club. Neem bijvoorbeeld Wim Woudsma. Een speler van subtopniveau uit Nijverdal die dertien seizoenen onafgebroken voor Go Ahead Eagles uitkwam. Dat maak je nu nergens meer mee.

Saamhorigheid zie je alleen nog bij amateurelftallen. Daar herken je het in de kleedkamer en in de kantine. Bij Kowet zie ik spelers, die niet bij de selectie zitten, gelijk met mij de parkeerplaats afrijden na een wedstrijd. Alsof het fluitje van de scheidsrechter een fabriekshoorn is dat einde-werktijd aangeeft. Als onze trainer dan echt een poging wil wagen om saamhorigheid in het elftal te krijgen, moet hij beginnen om na de wedstrijd in het spelershome een paar tafels aan elkaar te schuiven en er een paar kannen bier en een elftalschotel neer te zetten. Dat werkt bij ons tenminste wel.

In het elftal waar ik in speel zitten spelers die al meer dan 35 jaar bij dezelfde club spelen. Daar is saamhorigheid uitgegroeid tot bijna een tweede familie. Zonder saamhorigheid was iedereen al lang gestopt, want het voetbal is inmiddels van een niveau waar je niet meer trots op bent. Afgelopen zondag verloren wij onze eerste bekerwedstrijd met 10-0 tegen een tegenstander die twee klassen hoger speelt en gemiddeld één generatie jonger was, maar volgende week staan we er weer en zal de derde helft even vrolijk zijn als anders en worden de vele fouten nog even uitgebreid nabesproken. Vaak tot de tranen over de wangen lopen van het lachen. Saamhorigheid en amateurvoetbal horen bij elkaar, zoals presteren bij profvoetbal hoort.

Maar goed, vrijdag Volendam. Ik heb er goede herinneringen aan. Ik denk dan gelijk aan 3 mei 2013. De dag dat Volendam dacht wel even kampioen te worden in Deventer. Ik herinner mij een volle Leo Halle-tribune met Volendammers die voor de wedstrijd het kampioenschap al aan het vieren waren en toen Kuwas binnen een kwartier 0-1 maakte ging het dak van de Leo Halle tribune er al bijna af.

Daarna gebeurde er iets magisch. Na een opstootje op het veld ging het publiek massaal achter Kowet staan en de Kowet-spelers leken vleugels te krijgen terwijl de Volendammers met lood in hun schoenen liepen. Het werd 3-1 en Kowet ging vol zelfvertrouwen de nacompetitie in. De rest is geschiedenis. De promotie in Volendam is denk ik nog steeds een open wond bij Jantje Smit en co. Persoonlijk vind ik dit nog steeds de mooiste periode van de afgelopen 10 jaar. Het fotoboek, dat jij toen maakte, blader ik nog regelmatig door. Als we het dan toch over saamhorigheid hebben, was dit elftal (met spelers als Vriends, Turuc, Kolder, Overgoor, Schenk en Promes) misschien wel het laatste elftal waar nog sprake was van enige vorm van saamhorigheid. Een elftal dat van de bodem omhoog klom naar de eredivisie. Dat schept een band. Presteren begint vaak niet bij saamhorigheid. Het is een gevolg van de goede prestaties.

Dus bij deze een advies van een versleten en doorgewinterde veteraan aan John Stegeman: Blijf vooral winnen. Dat is volgens mij de enige manier om nog saamhorigheid te kweken binnen een prof-elftal.

groeten,

Niet te Kraken.

2013. Go Ahead Eagles promoveert in Volendam naar de eredivisie

Roodgele brieven worden geschreven door Robert Bugter (Buitenkantje Links) en Edgar Overmeen (Niet te Kraken). Zij gaan in op de laatste ontwikkelingen bij Go Ahead Eagles. 

Eerder verschenen brieven zijn hier terug te lezen.