Roodgele brieven seizoen 2018/2019 (50)

Hoi Buitenkantjelinks,

Vreemd ploegje hebben we toch hè? Dit is nu al de zoveelste keer dit seizoen dat we na een dramatische wedstrijd gewoon weer ouderwets de pannen van het dak spelen alsof er niets gebeurd is. Want gisteren was toch gewoon een walk-over? Laten we eerlijk zijn. MVV had niets in te brengen. We waren 90 minuten heer en meester. Tot aan de zestien in ieder geval. Echte kansen creëren is nog iets waar we aan kunnen werken, maar een ploeg in vorm zoals MVV helemaal van de mat spelen geeft vertrouwen. Het is ook mooi om te zien dat de selectie behoorlijk breed en gelijkwaardig is. Twee geblesseerde basisspelers worden zonder moeite vervangen en als een speler uit vorm is, wordt er een ander poppetje neergezet en die blijkt het ook gewoon heel aardig te doen.

Andrade was overijverig en deed er alles aan om aan Stegeman te tonen dat hij de gedoodverfde linksbuiten is. Hij deed het prima met als beloning een doelpuntje. Leuk voor hem. Toch ontloopt het elkaar allemaal niet zo heel veel. Andrade, Langendijk. Dzepar, Dekker. Vier man die vechten voor één positie. Als je goed nagaat is dat eigenlijk niet normaal voor een eerst divisie club. Op een gegeven moment liepen gisteren drie linksbuitens gelijktijdig warm. Dat lijkt mij als warmloper erg frustrerend. Wie mag er dan inkomen? Degene die het beste warmloopt? Of die het meest smekend naar de trainer kijkt tijdens het warmlopen? In 9 van 10 keer krijgt de warmloper een seintje dat hij weer kan gaan zitten, maar als er dan daadwerkelijk iemand wordt gewisseld is het ook altijd leuk om te zien hoe dit gecommuniceerd wordt. De trainer zwaait dan naar de warmlopers dat er eentje bij hem moet komen. Alle warmlopers gaan dan hoopvol naar zichzelf wijzen in de hoop dat hij aan de beurt is. Pas na een paar keer wijzen en schreeuwen wordt meestal pas duidelijk wie er in moet komen, waarna de gelukkige blij naar de trainer huppelt en de anderen teleurgesteld achterlaat.

Verder was het gisteren een avond met een lach en een traan. Het indrukwekkende afscheid van de ‘in blessuretijd levende’ ernstig zieke voormalige perschef zorgde voor een traan. Ik ken hem niet persoonlijk, maar nadat ik zijn boek gelezen heb over zijn ziekte en hoe hij hier mee om gaat heb ik het idee dat ik hem een beetje heb leren kennen en toen ik zag hoe ontdaan zijn familie en collega’s waren die in de erehaag stonden, kwam er toch een brok in mijn keel. Het contrast was groot met de hossende en in carnavalskleding uitgedoste uit-supporters en de feestvierende Kowet-supporters die direct na afloop meezongen met ‘in ons café’. Maar zo hoort het ook. Ook dat is Kowet. Een lach en een traan, in voor en tegenspoed. Net zoals het leven ook is en zoals de prestaties van Go Ahead Eagles vaak ook zijn.

Ik snap er niets van, van dat hele carnaval. En al helemaal niet van supporters die verkleed als Superman naar de voetbal gaan en al hossend een polonaise lopen na een kansloze nederlaag. Van mij mogen ze hoor, begrijp mij niet verkeerd, en als ze daar plezier in hebben moeten ze dat ook vooral blijven doen. Ze doen er niemand kwaad mee en alles beter dan agressieve gewelddadige supporters, maar ik begrijp het gewoon niet. Zal wel een traditie- of cultuur-dingetje zijn dat niet uit te leggen valt aan een nuchtere man uit het Oosten. Als ik gisteren vanuit huis was weggegaan verkleed als Tinky-Winky hadden mijn vrouw en kinderen zich ernstig zorgen gemaakt, maar blijkbaar kijken ze daar onder de rivieren niet vreemd van op.

Ik ga mij vanaf nu in ieder geval richten op de nacompetitie, want dat is nu wel een zekerheidje. Nog een paar wedstrijdjes goed door zien te komen en vooral werken aan het zelfvertrouwen, de vorm en fitheid van de spelers zodat we er bij de start van de nacompetitie gelijk staan. Dan moet het gebeuren. Ik droom al stiekem van een dubbele confrontatie tegen Zwolle. Eerst thuis winnen zonder tegendoelpunt en het dan in Zwolle afmaken. Dat zou wat zijn.

Nu eerst twee uitwedstrijden. Daar zal wel weer een slechte wedstrijd tussen zitten en eigenlijk is dat helemaal niet zo erg. Na een slechte wedstrijd zijn we thuis altijd op ons best, dus Twente is alvast gewaarschuwd.

Tot de volgende brief,

Niettekraken.

Uitvak met Carnavalvierders uit Maastricht. 

Roodgele brieven worden geschreven door Robert Bugter (Buitenkantje Links) en Edgar Overmeen (Niet te Kraken). Zij gaan in op de laatste ontwikkelingen bij Go Ahead Eagles. 

Eerder verschenen brieven zijn hier terug te lezen.