Roodgele brieven seizoen 2018/2019 (10)

Dag Buitenkantjelinks,

Deventer. Ik ben er geboren en getogen, maar toch verbaas ik mij er zo nu en dan nog steeds over hoe mooi en uniek ons stadje is. Afgelopen zondag nam ik, onder het genot van een Leffe dubbel en een schaal nacho’s, plaats op een zonovergoten Brink nadat ik de tentoonstelling over 1250 jaar Deventer had bezocht in de Waag. Ik voelde mij net een toerist in eigen stad. De tentoonstelling had trouwens ook nog een vleugje roodgeel. En terecht. Kowet heeft, als eerste arbeidersclub die de landstitel veroverde in 1917, ook een bijdrage geleverd aan de historie van 1250 jaar Deventer. De tentoonstelling was verder fraai opgezet. Een mooie reis door de tijd. In grote lijnen zoals wij het kowet-museum ook voor ogen hebben. Het museum dat er tot mijn grote spijt nog steeds niet is. Het is toch eigenlijk te zot voor woorden dat een club met zo’n indrukwekkende en unieke historie, een club waar zoveel over te vertellen valt, en zoveel van te laten zien is, geen clubmuseum heeft. 

Wij, en dan bedoel ik stichting Niet Kraken, hebben inmiddels de afgelopen jaren meer dan voldoende materiaal verzameld om een museum te vullen. Onze opslagplaats puilt uit van prachtig historisch materiaal. Wij hebben de historie volledig in beeld en we hebben een aantal vrijwilligers die zo gek zijn om er met alle liefde hun vrije tijd in te willen steken. Dan moet het toch kunnen lukken, zou je denken? Dan moet er toch iemand zijn die het laatste zetje geeft, zodat het er gewoon komt? Geef ons een representatieve ruimte en een budget om het in te richten en we maken er iets fantastisch van. Een ruimte waardoor elke Kowet-fan nog meer van zijn cluppie gaat houden en elke dag-toerist Kowet voor altijd in zijn hart sluit. Wij hebben een unieke en rijke geschiedenis en het is gewoon doodzonde dat die nu nergens (buiten ons digitale museum) getoond wordt. In de Adelaarshorst hoort gewoon een clubmuseum. Klaar. De geschiedenis maakt de club uniek en dat moet getoond worden aan iedereen die de club bezoekt. Iedereen is het daar over eens, maar toch komt het er maar niet van.

Zo, dat lucht op. Ik wilde het gewoon nog één keer kwijt en zal je er verder niet meer mee lastig vallen. Nu even een paar keer diep ademhalen, tot tien tellen en weer terug naar het heden.

Laatst vroeg iemand mij wat nu de doelstelling moet zijn van dit seizoen. Doelstelling. Blijkbaar moet elke club tegenwoordig vooraf een doelstelling hebben. Elke supporter wil promoveren en elke trainer zal laag inzetten, omdat hij er anders op afgerekend wordt. Ik denk dat we dit jaar de doelstelling niet moeten verwoorden in een positie op de ranglijst. Ik wil gewoon weer leuke wedstrijden zien. Ik wil een paar keer per wedstrijd spontaan uit mijn stoeltje opstaan en juichen. Klappen om goede acties. Schreeuwen en vloeken, omdat er strijd geleverd wordt. Ik wil na de wedstrijd kunnen napraten over de sfeer en de wedstrijd en vooral afgelopen seizoen zo snel mogelijk vergeten. Toen reden we 9 van de 10 keer zwijgend en chagrijnig naar huis en vroegen wij ons af waarom we elke keer toch weer gingen. Ik wil ’s winters niet merken dat het koud is. Nu zat ik wedstrijden diep weggezakt in een dikke jas de minuten af te tellen tot het eindsignaal. Ik wil ‘s maandags met opgeheven hoofd op mijn werk naar het koffieapparaat kunnen lopen. zonder hoongelach. Kortom, ik wil weer vermaakt worden en kijken naar 11 hardwerkende jongens die er alles aan doen wat binnen hun mogelijkheden ligt. Ik wil weer trots zijn op ons cluppie en op de unieke sfeer tijdens de wedstrijden. En als we dan play-offs halen, dan is dat mooi meegenomen.

Zaterdag gaan we onze jongens weer in levende lijve aan het werk zien. Hopelijk kunnen we dan eindelijk de eerste minuten meemaken van onze nieuwe spits. Best een cruciale positie. De rest lijkt aardig te staan, maar uiteindelijk moet toch iemand de bal tussen de palen schieten, anders heb je er nog niets aan. Hopelijk weet hij de lichte twijfel, die ik nog heb, weg te nemen en schiet hij er paar tegen de touwen tegen eredivisionist Emmen. Ik kan daar maar niet aan wennen, Emmen in de eredivisie. Leuk voor ze, daar niet van, maar die moeten we zaterdag toch gewoon oprollen met drie-vier nul. Vind je ook niet? Goed voor ons zelfvertrouwen en dan weet Emmen ook weer waar ze staan.

Daarna zondag naar de boekenbeurs. Weer zo’n Deventer topevenement. Lekker een paar uurtjes naar oude voetbalboeken zoeken. Hoe ouder hoe beter. Misschien zie ik je daar nog. Ik heb nu al zin in het weekend.  

Tot de volgende roodgele brief,

Niet te Kraken

De Waag is Niet te Kraken

Pics or it didn’t happen…

Roodgele brieven worden geschreven door Robert Bugter (Buitenkantje Links) en Edgar Overmeen (Niet te Kraken). Zij gaan in op de laatste ontwikkelingen bij Go Ahead Eagles. 

Eerder verschenen brieven zijn hier terug te lezen.