Roodgele brieven seizoen 2018/2019 (4)

It’s coming home.

Hoi Buitenkantjelinks,

Of ik nog wel eens badminton? Nee, dat heb ik voor het laatst gespeeld als kind toen ik nog met mijn ouders op vakantie ging. Ik kom nogal uit een fanatiek sportgezin en wij bedachten altijd wel een vakantiebezigheid waarbij winnen belangrijker was dan gezellig meedoen. Zo was één van de vakanties badminton onze dagelijkse bezigheid. Wij spanden een touw over de weg dat het net voorstelde en tekenden met krijt een veld. Aangezien ik de jongste van het gezin ben, en ‘laten winnen’ niet in ons woordenboek voorkwam eindigde de meeste partijtjes badminton vaak in een teleurstelling voor mij.

Een van de gezinsleden, die op dat moment niet speelde, was verplicht scheidsrechter en hing de hele wedstrijd met één oog over het touw om te kunnen zien of de shuttle over of onder het net doorging. Ondanks deze ‘neutrale’ scheidsrechter ontaarde elk spel vaak in gênante taferelen en discussies waar zelfs John McEnroe nog van zou opkijken. Menig mede-toerist moet het hoofdschuddend hebben aanschouwd. Elke nederlaag maakte dat ik nóg liever wilde winnen en ik herinner mij nog dat ik een van de laatste dagen van de vakantie zelfs een keer nipt won na een spannende strijd. Mijn vakantie was in een klap geslaagd.

Maar genoeg over badminton. Even terug naar, waar het allemaal om gaat. Ik heb nog steeds een goed gevoel over dit seizoen. Met Stegeman en Bosvelt hebben we een heerlijke no-nonsense technische staf. Het heeft er alle schijn van dat geselecteerd wordt op fanatieke spelers, zonder teveel rare fratsen. Spelers die passen bij de club, spelers die de supporters graag zien. Want daar ging het vorig seizoen mis volgens mij.

Kowet is boerenkoolvoetbal. Kowet is Cees van Kooten die in de rust een tegenstander een knietje in zijn edele delen geeft omdat hij hem een gele kaart heeft aangenaaid. Kowet is Alfred Knippenberg die het publiek opzweept. Kowet is Paultje Bosvelt die in de hekken hangt. Kowet is Barry Hughes die in de kleedkamer zo te keer gaat dat de tegenstander hem letterlijk kan verstaan. Kowet is Gerrie de Winkel die een sliding maakt die eindigt, met een diepe vleeswond, in de dug-out van de tegenpartij.

Vorig seizoen stond alles te ver af van het trouwe en fanatieke Kowet-publiek en ik heb echt de hoop dat het nu weer terugkomt met deze selectie en staf. Supporters die de spelers weer opzwepen en vice versa. Een wisselwerking dat er in het verleden zo vaak was en ons menig onverwachts punt heeft opgeleverd.

It’s coming home, zouden de Engelsen zeggen. Eindelijk. Terug naar de roots. Geen rare fratsen. Kowet is coming home in het Home of Football. Niet halfslachtig spelen zonder doel, maar strijden voor elke meter. Alles geven om te winnen. Net zoals de badmintontoernooitjes uit mijn jeugd.

Ga je vanavond nog naar Twello, of ga je de halve finale kijken op T.V.? Zoals ik je eerder schreef had ik mijzelf voorgenomen vanaf Voorwaarts in te haken, maar ik ben bang dat ik het ga uitstellen tot a.s. zaterdag, hoewel er dan ook al een BBQ in de planning zit. Ach, we zien wel.

Met roodgele groet,

Niet te Kraken.

Roodgele brieven worden geschreven door Robert Bugter (Buitenkantje Links) en Edgar Overmeen (Niet te Kraken). Zij gaan in op de laatste ontwikkelingen bij Go Ahead Eagles. 

Eerder verschenen brieven zijn hier terug te lezen.