Verhalen archief
Leo Halle in actie in een stampvol San Siro Stadion te Milaan in 1928

De leeuw van Milaan is de bijnaam die de legendarische keeper Leo Halle kreeg na zijn debuutinterland gespeeld op 2 december 1928 in Milaan.

Nederland verloor deze wedstrijd nipt met 3-2, maar de keeper van het kleine en nietige Nederland maakte zoveel indruk dat deze dag de geschiedenisboeken in ging als de geboorte van de heldenstatus van Leo Halle. Het waren de Italianen die hem omschreven als een wonderkeeper en hem de geuzennaam ‘de Leeuw van Milaan’ gaven (Leo di Milano, in het Italiaans). Er werd door de Italianen een vergelijking gemaakt tussen een leeuw die zijn prooi met zijn klauwen vastpakt en Halle die de bal met zijn imposante handen vangt. Later zou deze bijnaam worden geadopteerd door zijn geboortestad Deventer en werd hij in de volksmond, de leeuw van Deventer genoemd.

We nemen u mee terug naar 1928. De vaste keeper van Oranje, Gejus van der Meulen van HFC, was verhinderd vanwege studieredenen. Op 19 november 1928 werd, na lang beraad, het elftal bekend gemaakt door de selectiecommissie. In de krant van die dag werd bij de opstelling vermeld dat het een opvallende keuze was, maar dat het ook moeilijk kiezen is uit zoveel middelmatige spelers. Men had er blijkbaar weinig vertrouwen in.

De keuze voor Halle was een opvallende. Go-Ahead stond weliswaar tweede in de Oostelijke competitie (achter AGOVV) maar de grote successen moesten nog behaald worden. Leo Halle beschikte destijds voornamelijk regionaal over een grote bekendheid en de selecties van Oranje werden eind jaren ’20 gedomineerd door spelers uitkomend in het Westen van het land. Een andere opvallende debutant was linksbinnen Bep Bakhuis. Hij was weliswaar een Hagenees maar kwam destijds uit voor het Zwolse Z.A.C. Italië had tijdens de Olympische spelen in Amsterdam eerder dat jaar, grote indruk achtergelaten en werd gezien als een tegenstander die vele maten te groot zal zijn voor Oranje. Het volk en de pers hadden weinig rooskleurige verwachtingen en vreesde voor een afslachting. De publiek belangstelling was echter zeer groot. Heel Nederland was in de ban van deze wedstrijd. In 1928 werd voor het eerst live verslag gedaan van belangrijke voetbalwedstrijden door Han Hollander. Deze uitzendingen werden destijds massaal beluisterd.

Het avontuur begon op donderdag tijdens de heenreis naar Milaan. In 1928 een hele onderneming. In de vroege ochtend verzamelden de spelers zich in Arnhem waar met de zeer luxe ‘Rheingold Expresse’ per spoor naar Bazel werd vertrokken. Leo Halle keek zijn ogen uit. Het was voor het eerst dat hij bergachtige landschappen zag en luxe was de Deventer arbeider al helemaal niet gewend. ‘s Avonds in Bazel aangekomen werd er overnacht en de volgende dag werd ‘s middags vertrokken voor de reis per spoor naar Milaan. Via de Gothardtunnel kwamen ze bij de grens van Italië en uiteindelijk werd de eindbestemming Milaan bereikt. Daar aangekomen werden de spelers ontvangen door een grote groep in Milaan verblijvende Nederlanders en de enkele afgevaardigden van de Italiaanse voetbalbond. Na aankomst in een luxe hotel werd een uitgebreid diner aangeboden. De volgende dag, één dag voor de wedstrijd, werd een stadstoer georganiseerd en na de lunch werd het veld van het stadion San Siro in Milaan betreden voor een lichte training en ‘s avonds was er een receptie van de Italiaanse voetbalbond waar alle spelers en officials aanwezig dienden te zijn.

Je kunt je indenken wat een indruk dit alles moet hebben gemaakt voor een ‘simpele’ Deventer boeren arbeider als Leo Halle die nog nooit eerder de landsgrenzen gepasseerd had. De volgende ochtend, de dag van de wedstrijd, was het al vroeg onrustig in Milaan. Niet alleen in Nederland leefde het voetbalspelletje erg, in Italië was voetbal mede vanwege recente successen nog populairder. Onderweg naar het stadion moest de bus manoeuvreren langs de duizenden toeschouwers die massaal toestroomden naar het stadion. Het stadion, welke plaats bood aan 40.000 toeschouwers, was tot de laatste plek bezet door hysterische en zeer fanatiek Italiaanse supporters. Bij aanvang van de wedstrijd werden de Nederlanders verwelkomd door het hijsen van de Nederlandse vlag. De vlag hing echter op de kop (blauw wit rood).

Leo Halle, voor de wedstrijd tegen Italië in 1928 met konijn voor zijn voeten.

Het Nederlands Elftal stelde zich op voor één van de tribunes en bracht de fascistische groet , wat zeer gewaardeerd werd door de Italianen. Het Italiaanse team werd verwelkomd door het publiek en het Italiaanse volkslied galmde door de (Philips) speakers. Bij het fluitsignaal voor het begin van de wedstrijd was iedereen overtuigd van een simpele overwinning van de Italianen, het was alleen nog de vraag hoe groot de uitslag uiteindelijk zal zijn. De wedstrijd verliep echter anders dan verwacht. Een uitgebreid verslag van de wedstrijd zullen wij u onthouden maar Nederland gaf goed partij hoewel Italië veel sterker was. Het was debutant Halle die keer op keer in de weg lag en met vele reddingen een ruime overwinning in de weg stond. Het scoreverloop in de eerste helft was  0-1, 1-1, 1-2. Zeer tegen de verhouding in stond Oranje voor. Italië had veel meer doelpogingen, maar keer op keer was het Halle die de ballen tegenhield. Direct na rust scoorde Italië de gelijkmaker. Vanaf dat moment ging het Italiaanse publiek en ook de spelers zich massaal bemoeien met alle scheidsrechterlijke beslissingen. Uiteindelijk had dit resultaat.

In de 25 minuut komt de bal ongelukkig tegen de hand van verdediger Horsten. De scheidsrechter gaf, onder druk gezet door duizenden Italianen, een penalty. Zodoende behaalde Italië een kleine, verdiende, overwinning. Niemand had het na de wedstrijd nog lang over de uitslag. Het was enkel Leo Halle waar over gepraat werd. Hij had de harten gestolen door zijn imposante verschijning en zijn vele geweldige reddingen. De volgende dag stonden de Italiaanse kranten bol van de complimenten aan de dappere Nederlandse strijders. Halle werd benoemd tot de absolute uitblinker van de wedstrijd en men noemden hem de Leeuw van Milaan. Halle had tijdens zijn eerste interland een heldenstatus verworven in Italië, Nederland en uiteraard in Deventer.

halleleeuw

De volgende dag vertrokken de spelers weer met de trein naar Nederland. Het nieuws was inmiddels in heel Nederland doorgesijpeld en vele voetbalfans hadden de wedstrijd op de radio beluisterd. Nog nooit is een nederlaag van het Nederlands Elftal zo bejubeld. In Deventer werd spontaan een inhuldiging georganiseerd voor Leo Halle. Op het station in Deventer werd hij ‘s avonds opgewacht door de voorzitter van Go-Ahead, een vertegenwoordiger van de gemeente, zijn ouders en zijn verloofde en uiteraard vele duizenden Deventenaren. Hij kreeg een krans en vele bloemen en ontelbaar veel handen en schouderklopjes. Onder luid gejuich werd hij samen met zijn verloofde in een luxe auto naar zijn woning gereden.

Vanaf vandaag heette Leo Halle de leeuw van Milaan, hoewel de Deventenaren er al snel de leeuw van Deventer van maakten.

Ondanks zijn geweldige debuut duurde het echter bijna 6 jaar alvorens hij weer werd opgeroepen voor een interland. Gejus van de Meulen bleef eerste keeper. De reden voor deze keuze kan in een woord worden omschreven: ‘klassenjustitie’. De voorzitter van de keuzecommissie van het Nederlandselftal, Karel Lotsy, was goed bevriend met van der Meulen en ook lid van zijn club HFC. Leo Halle’s eerstvolgende selectie was voor het WK in ’34 in Italië, waarvan de eerste wedstrijd werd gespeeld in ‘zijn’ Milaan. Deze wedstrijd, tegen Zwitserland, liep voor Leo Halle uit in een grote teleurstelling waarin wederom Losty en van der Meulen een negatieve rol speelden. De toen al gestopte van der Meulen werd n.l. op het laatst toegevoegd aan de selectie en Halle werd naar de tribune verwezen. Nederland verloor de eerste wedstrijd en was gelijk uitgeschakeld. De keuze en het teleurstellende resultaat resulteerde in een grote rel, zowel binnen de selectie als bij het volk. In een volgende blog zullen wij dit voorval onder de loep nemen. Pas na het ‘WK van 1934 werd Leo Halle de vaste keeper van Oranje en speelde nog 14 interlands. Leo Halle was toen inmiddels al 2 maal Nederlands kampioen geworden met Go-Ahead.

Halle-1935

Hieronder de indrukwekkende beelden van de wedstrijd. Beeld u zich eens in,dat we hier te maken hebben met een doorsnee Deventer jongen van 22 jaar, die onder deze hectische omstandigheden ‘voor de leeuwen’ werd gegooid. Wat een held!