In memoriam Gerrit Niehaus

Bedroefd hebben wij kennisgenomen van het overlijden van Gerrit Niehaus. De voormalige speler van Go-Ahead overleed op 84-jarige leeftijd.

Clubspeler pur sang
Niehaus is een geboren Deventenaar en een clubspeler pur sang, die de hele opmars van Go-Ahead vanuit de Tweede Divisie tot in de subtop van de Eredivisie meemaakt. Na de promotie naar de Eredivisie geeft hij aan nooit full-prof te willen worden. Hij werkt inmiddels al enige jaren mee in het bouwbedrijf van zijn vader en vindt zijn maatschappelijke carrière belangrijker: ‘Mijn beroep blijft nummer één’. Toch laat hij niet met zich sollen. Zo is er in de zomer van 1964 bijvoorbeeld geen sprake van een rimpelloze contractverlenging. Bij aanvang van de competitie heeft Niehaus nog niet getekend, waardoor hij de openingswedstrijd uit tegen Ajax (4-1 verlies) mist. In de dagen daarna tekent hij alsnog, zodat hij een week later thuis tegen GVAV (0-0) weer van de partij is.

Daarnaast ontwikkelt Gerrit al vroeg een levenslange liefde voor de duivensport. Legendarisch is de anekdote die medespelers ook jaren later nog steeds vertellen. ‘Als de duiven gelost waren en ze waren op de wedstrijddag nog niet binnen, dan had je de hele wedstrijd niks aan Gerrit. Dan liep hij de hele tijd naar boven te kijken om te zien of ze al terugkwamen.’

Bescheiden
Parallel aan de gestage opmars van Go-Ahead vallen Niehaus’ kwaliteiten op. Hij komt af en toe uit in vertegenwoordigende elftallen tot 20 jaar en ook in het (officieuze) Oost-Nederlands elftal. Op 31 maart 1962 speelt hij zijn eerste officiële wedstrijd in Jong Oranje, in Maastricht tegen België (3-1). Hij scoort na iets meer dan een kwartier de openingstreffer. Samen met rechtsback Piet Romeijn van SVV is hij de enige speler uit de Eerste Divisie. Een half jaar later volgt nog een invalbeurt tegen Zwitserland (4-1). Een uitverkiezing voor het ‘grote’ Oranje komt er nooit, al zegt Niehaus na de promotie naar de Eredivisie daar wel op te hopen. Later valt die eer wel te beurt aan zijn teamgenoten Henk Warnas, Wietse Veenstra en Nico Rijnders. Zowel Veenstra als Gerard Somer zijn niettemin van mening dat Niehaus een van de beste voetballers is die Go Ahead gehad heeft. Somer: ‘Hij is buiten Deventer altijd ondergewaardeerd gebleven. Mogelijk was hij ook te provinciaals en te bescheiden.’

Kenmerkend voor die bescheidenheid is dat Niehaus’ afscheid van Go-Ahead in 1969 bijna onopgemerkt plaatsvindt. In de zomer van dat jaar raakt de club zowel Nico Rijnders (naar Ajax) als Wietse Veenstra (naar PSV) kwijt. Die transfers leveren Go-Ahead veel geld op en krijgen veel aandacht in de pers. Daardoor sneeuwt het vertrek van Gerrit Niehaus eigenlijk onder. Hij heeft nog lang niet de leeftijd om al te stoppen, maar hij doet dat toch, omdat hij de trainingen niet meer kan combineren met het bedrijf dat hij van zijn vader heeft overgenomen. Bij zijn afscheid is hij nog niet eens 29 jaar.

Gerrit Niehaus zegt eind jaren tachtig zijn lidmaatschap van Go-Ahead op. Hij leidt sindsdien een teruggetrokken bestaan, waarin hij nauwelijks meer op zijn voetbalcarrière terugkijkt. Zijn naam leeft echter zeker nog voort. Hij maakte 73 competitiedoelpunten voor Go-Ahead. Daarmee neemt hij op de ranglijst van topscorers in de periode van het betaalde voetbal nog altijd de tweede plek in, achter Cees van Kooten (79) en voor Willy Mos (69), Joop Butter (57) en Wietse Veenstra (56). Naast deze objectieve cijfers is Niehaus ook in de meer subjectieve collectieve beleving bepaald niet vergeten. De generatie supporters die de ‘gouden jaren zestig’ nog heeft meegemaakt, denkt nog altijd met warme gevoelens terug aan Rooie Gait, een echte Deventer jongen en een ouderwetse publiekslieveling.

Wij wensen de nabestaanden veel sterkte toe bij het verwerken van dit verlies.