De laatste meters op het magische gras

Onlangs had ik het voorrecht een hele middag te mogen praten met Ben Halle. De zoon van de legendarische Leo Halle. Een geweldige ervaring, dichter bij mijn held kon ik niet komen en wat is er mooier dan de vele prachtige anekdotes uit eerste hand te horen.

Eén van de anekdotes wil ik u niet onthouden, deze is te mooi om waar te zijn en heeft zich werkelijk zo afgespeeld.

Op dinsdag 25 maart 1986,  voorafgaande aan de doordeweekse wedstrijd Go Ahead Eagles – Fortuna wordt een nieuwe tribune in gebruik genomen. De tribune zal die dag worden vernoemd naar de oud keeper van Go-Ahead en het Nederlands Elftal en meermalig landskampioen namens Go-Ahead, Leo Halle. Ondanks zijn zwakke gesteldheid wordt hij gevraagd om de tribune persoonlijk in te wijden.

De destijds 80 jarige Leo Halle was al een tijd zeer slecht te been. Hij kon zich hooguit een paar meter zelfstandig voortbewegen. Zittend in zijn rolstoel, werd hij deze dag voortgeduwd door zijn echtgenote. Aan de rand van het veld aangekomen gebaarde hij naar zijn vrouw om te stoppen. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en zei: ‘Dit veld wil ik alleen te voet betreden’. Hij stond er op de magische grasmat waar hij zijn grote successen, destijds al meer dan 50 jaar geleden, had behaald op eigen kracht over te steken. Even kreeg hij het onoverwinnelijke gevoel terug dat hij herkende vanuit zijn gloriejaren. Ondanks sterk afraden van zijn directe omgeving stond hij op en liep hij, als door boven gestuurd, naar de tribune die vanaf dat moment zijn naam zou gaan dragen.

Later bleken dit, wonderbaarlijk genoeg, de laatste meters te zijn geweest die Leo Halle ooit zelfstandig gelopen heeft.

Leo Halle, de leeuw van Milaan, de reus van Deventer, toonde hiermee aan wat menigeen al jaren vermoedde: ‘De grasmat aan de Vetkampstraat beschikt over magische krachten’.