Go Ahead Eagles in Indonesië – 12 mei (deel 3)

Op 12 mei, twee dagen na de monsteroverwinning op Indonesië B, treedt Go Ahead Eagles in het strijdperk tegen het Indonesisch A-elftal, onder de naam PSSI Harimau. Bondsofficial F.H. Hutasoit heeft eerder tegen journalisten gezegd dat de wedstrijd voor zijn elftal een revanche is. Hij is nog niet vergeten dat Indonesië op de Europese tour in 1976 in Deventer met 0-4 verloor van ditzelfde elftal. Ondanks deze aankondiging is stadion Utama Senayan nu volgens het Deventer Dagblad merkwaardig genoeg maar met ‘slechts’ 65.000 toeschouwers gevuld.

De revanchegevoelens leven kennelijk sterk, want de Indonesiërs gaan flitsend van start en krijgen al in de eerste minuut een kans. Volgens de krant Kompas zetten ze Go Ahead Eagles daarna met gevarieerd aanvalsspel onder druk, en de Deventer ploeg raakt zowaar zenuwachtig en weet soms weinig meer te doen dan de bal eenvoudigweg uit de verdediging naar voren te schieten. Een “gouden kans” is er voor Abdul Kadir die alleen voor Nico van Zoghel verschijnt, maar hij verliest in de haast de controle over de bal. Het kan niet goed gaan voor Go Ahead Eagles, en dat gaat het dan ook niet. In de 24e minuut krijgt Van Zoghel een schot van dertig meter van Sofyan Hadi niet onder controle en de bal caramboleert via de paal in het net: 1-0.

Pas nu weet Go Ahead Eagles uit zijn schulp te kruipen en de tegenstander onder druk te zetten. Indonesië trekt zich terug en laat alleen de aanvallers Kadir en Risdianto voorin staan. Vooral na rust speelt het spel zich af op de Indonesische helft. Go Ahead Eagles beseft dat spelen over de grond geen succes oplevert en gaat over tot het hanteren van lange ballen naar het doel, in de hoop zo te kunnen profiteren van de grotere lengte van de eigen spelers. Na de 1-0 leidt dat weliswaar tot elf hoekschoppen, maar niet tot een doelpunt. Bovendien voert Indonesië een aantal wissels door om de defensie te versterken. De gemoederen bij Go Ahead Eagles beginnen langzamerhand verhit te raken. De spelers beginnen te tieren en te protesteren bij scheidsrechter Oo Suwardi, die linksback Bert Strijdveen daarom een gele prent voortovert.

Go Ahead Eagles zet alles op alles en stuurt in de slotfase zelfs Van Zoghel als extra aanvaller mee naar voren. Ook dit leidt niet tot een Deventer doelpunt, en dus blijft het bij 1-0. Wanneer de arbiter fluit voor het einde protesteert Van Zoghel met enkele teamgenoten, omdat de tijd nog niet verstreken zou zijn. Volgens Kompas gaf de klok op het scorebord inderdaad nog geen 90 minuten aan, maar de stopwatch van de organisatie wel.

Enkele dagen later, in een terugblik op de beide wedstrijden van Go Ahead Eagles tegen de nationale selecties, geeft verslaggever Yusuf Kadir van Kompas de Deventenaren nog een extra steekje onder water. De spelers missen de vaardigheid om een massale verdediging te slechten, en hun wapens zijn beperkt tot hoge ballen door de lucht en fysieke kracht. Ook de beste en meest ervaren speler, Stef Walbeek, kon zich in het tweede duel niet onderscheiden. Nico van Zoghel toonde zich nogal heetgebakerd (niet alleen door zijn optreden in het veld, maar ook vanwege zijn gedrag na het laatste fluitsignaal), en het is de vraag of de keeper daarom wel de juiste aanvoerder is voor Go Ahead Eagles.

Kadir noemt de overwinning van ‘Harimau’ dan ook verdiend, omdat de ploeg vakkundig heeft verdedigd. Resultaatvoetbal is immers een legitieme strategie, zelfs op WK’s gebeurt dat.

Oo Suwardi is en blijft na afloop in het Deventer kamp de gebeten hond. Manager Bob Maaskant vertelt later tegen de Nederlandse pers dat de arbiter kennelijk zo zijn instructies had gehad. “Het was duidelijk dat we die wedstrijd MOESTEN verliezen. De scheidsrechterij was een regelrechte aanfluiting.” Een zuiver doelpunt zou zijn afgekeurd, een overduidelijke strafschop niet gegeven, en er werd al gefloten zodra Go Ahead Eagles de middellijn was gepasseerd. Anno 2018 voegt hij daar nog aan toe. “De scheidsrechter floot veel te vroeg af. We hebben een kwartier te weinig gespeeld, of zoiets. We moesten ook met politiebegeleiding van het veld. De politie trad hard op, omdat we na afloop ook met stenen bekogeld werden.”

Aanvaller Jan Groeneweg herinnert zich veertig jaar na dato ongeveer hetzelfde: “We hadden een stuk of drie penalty’s moeten hebben, we mochten gewoon niet winnen. Ik meen zelfs dat de wedstrijd nog even gestaakt is, omdat wij uit onvrede met de gang van zaken van het veld liepen.”

Over een onderbreking of ernstig wangedrag van het publiek is overigens in de Nederlandse en Indonesische geschreven bronnen niets terug te vinden.

Opstelling Go Ahead Eagles: Nico van Zoghel; Martin Koopman, Teun Kist, Dwight Lodeweges, Bert Strijdveen; Stef Walbeek, Jacques van der Pas (Henk Seubers), Wim Woudsma; Jan Groeneweg, Harry Roseboom, Jo Körver

Ondanks deze bewogen avond brengt de selectie in Jakarta nog een bezoek aan de Nederlandse School, waar kinderen van in Indonesië wonende Nederlanders en expats onderwijs volgen. Het Nederlandse voetbal is er erg populair, ook al omdat het Nederlands elftal (de vice-wereldkampioen van 1974) enkele weken later op het WK in Argentinië zal aantreden. De hele school loopt dan ook uit voor Go Ahead Eagles en de spelers meten uitgebreid hun krachten met de leerlingen. De school bestaat anno 2018 trouwens nog steeds onder de naam ‘NIS’ (Netherlands Inter-community School).

(Met dank aan Ali Buschen en Edwin Klok – Wordt vervolgd.)

Film

Van deze reis van Go Ahead Eagles naar Indonesië is eerder dit jaar een film opgedoken. Na afloop van deze zevendelige serie verhalen zal de stichting Niet te Kraken deze film presenteren.