Henk

Het lot bepaalde dat Henk tijdens een supportersavond, gehouden in het teken van het komende Europese avontuur, het podium op mocht. Ietwat onwennig beantwoorde hij enkele quizvragen over een mogelijke tegenstander. Trainer Dennis Demmers stelde de vragen op een lacherige toon. Henk beantwoorde ze echter bloedserieus. En terecht. Hij zag zichzelf al meereizen naar een mooie Europese trip. Een droomreis.

Henk was gelijk geëindigd en er kwam een beslissingsronde. Henk won deze. Henk gooide zijn armen triomfantelijk omhoog en slaakte een kreet. Een kreet van niet gespeelde en pure blijdschap. Zijn buik ontblootte door het uitrekken van zijn armen en het glas in zijn rechterhand was plotsklaps halfvol in plaats van halfleeg. De ceremoniemeester vroeg hem om een korte reactie. Maar Henk was in trance. De gestelde vraag ging langs Henk heen. Henk deed het eerste wat in hem opkwam. Henk zong een lied. “Rood-geel zijn de kleuren van juweel”, galmde het door de zaal. In eerste instantie werd verbaasd gereageerd, maar Henk zong door en na een paar regels zong de hele zaal mee.

Henk ging op de foto, Henk werd geïnterviewd, Henk was zo blij als een kind en iedereen gunde het hem.

Totdat maandag bekend werd dat Henk niet mee kon omdat er geen uit-supporters mee mochten. Het glas was ineens weer halfleeg. Elke trouwe Go-Ahead supporter baalde, maar nergens werd er zo erg gebaald als bij Henk thuis. “Dat heeft Henk weer”, hoor ik hem zo zeggen. Henk stond in de krant en Henk werd getroost door heel Deventer. Iedereen leefde met Henk mee.

Vandaag kwam het mooie nieuws dat Henk alsnog mee mocht. Henk wordt tijdelijk bestuurslid en mag hierdoor met het bestuur alsnog meereizen naar Boedapest. Henk kan weer juichen. Zijn glas is weer halfvol. Henk werd in een pak gehesen, Henk werd weer geïnterviewd en Henk gaat vanavond, met Go-Ahead stropdas om, naar Jinek.

Henk is de belichaming van de club. De Deventenaar die leeft voor zijn club. Soms loopt het zoals het moet lopen. Vandaag was zo’n dag. Henk is Kowet.