Roodgele brieven 2021/2022 (10)

Dag Robert,

Zo, dat was een hectisch weekje. Dat vijftig jaar geleden Eagles achter Go Ahead werd geplakt zullen maar weinig Kowet-fans zijn ontgaan. We hebben een paar verhalen gepubliceerd over de achtergrond hiervan, die ook door de Stentor werd opgepikt, en we hebben een speciaal jubileumshirt uitgebracht. Voor de liefhebber. Maar ook om, eerlijk gezegd, onze eigen kas een beetje te spekken. Het is allemaal wel vrijwilligerswerk wat we doen, maar het verzamelen en beheren van de historie gaat niet voor niets. Daarbij sparen wij gestaag door voor de inrichting van het museum zodat we er klaar voor zijn zodra er een museumruimte beschikbaar komt. Verder zijn wij op dit moment bezig met de restauratie van het unieke luciferstadion, zodat deze weer helemaal opgelapt en in originele staat is. Met brandende lichtmasten. Als je het shirt koopt, wordt de opbrengst dus goed besteed.

Na zo’n week is er voor mij maar één manier om over te schakelen naar de rustmodus en het weekend in te luiden en dat is: op vrijdag om 17:30 naar de plaatselijke afhaalchinees gaan. Nu de coronaregels zijn versoepeld weet je pas wat je al die tijd hebt gemist. De Chinese dame van dienst herkende mij gelukkig nog en ontving mij met de magische woorden: Maandmenu B en een extra loempia? Ik hoefde, als stamgast, alleen maar te knikken. Het voelde als thuiskomen. Iedereen zat weer lekker dicht tegen elkaar op de kleffe leren bankjes en keek zonder mondkapje stoïcijns op hun mobiel. Ik pakte traditiegetrouw de Autoweek van 10 weken oud en snoepte van de sloffe kroepoek. Even leek corona iets van uit een heel ver verleden.

Groot is daarom het contrast om vandaag noodgedwongen thuis het eerste oefenduel van onze roodgele trots via een stream te moeten kijken. Helemaal met dit weer. Dit is toch de perfecte dag om lekker vroeg naar Terwolde te fietsen? Een biertje pakken in de tent en daarna in het zonnetje kijken naar de opengetrokken blik gespannen huurlingen die zich allemaal moeten bewijzen? Daarna lekker lang napraten over wie een aanwinst is en wie gelijk de koffers kan pakken. Toch is het vreemd. Ik bedoel, als je wel hutje-mutje bij de afhaalchinees mag zitten, waarom dan niet met een paar honderd man in de frisse buitenlucht? Ik kan het niet rijmen. En al helemaal niet als je, zoals gisteren, naar Italië – België kijkt waar duizenden mensen uitzinnig juichend over elkaar heen vallen en springen en zingen.

Zo’n wedstrijd van Italië is bij ons thuis nogal beladen. Ons gezin is half Italiaans / half Nederlands, maar onze kinderen hebben de neiging om de kant van de Italianen te kiezen als het op voetbal aankomt. Ik, als Hollandse boerenlul, ben dan dus zwaar in de minderheid. De halve finale van 2000, waarin Italië zeer onterecht Nederland uitschakelde heb ik bijna als traumatisch ervaren. Tot op de dag van vandaag is dat nog niet verwerkt en helaas helpt dit E.K. daar ook niet aan mee. Maar eerlijk is eerlijk. Italië speelde fantastisch. En bij het doelpunt van Napolitaan en familieheld Insigne juichte ik onbewust toch mee. Italianen hebben van verdedigen een kunst gemaakt. Zo’n oude strijder als Chiellini is toch prachtig om te zien? Ik zie graag dit soort types bij onze club. Strijd, passie en beleving horen bovenaan het scoutingslijstje te staan. Helemaal bij volksclub Kowet.

Vanmiddag zijn de verwachtingen bij mij echter nog laag. Het elftal is nog verre van compleet. Het vertrouwen in Kees is groot, maar de tijd begint nu wel te dringen. We weten allemaal dat Kees tijd nodig heeft om zijn proces te doorlopen. Als hij pas eind augustus kan beginnen aan zijn proces is het al Kerst voordat het elftal gaat draaien en dat kon wel eens te laat zijn.

We gaan het zien. Ik ga me straks op de loungebank settelen, in korte broek. Met Ipad en een koude Birra Moretti. Forza Kowet.

groeten,

Niet te Kraken.

Eerdere brieven zijn hier terug te lezen.