Roodgele brieven 2021/2022 (2)

Dag Robert,

Hè, hè. Daar is ie dan. Na 2 jaar wachten ploft er dan eindelijk weer een roodgele brief op de digitale deurmat.  Ik snap het wel hoor. De historische wedstrijd tegen RKC was met geen pen te beschrijven. Ik herinner me nog dat we direct na de wedstrijd, als we zouden promoveren, hadden afgesproken om een selfie te maken op de middenstip. Die selfie is er dus nooit gekomen.

Bijna twee jaar. Zo lang heeft het bij mij ook geduurd voordat ik de RKC-wedstrijd een plekje heb kunnen geven. Pas na onze promotie van vorige week kon ik die beelden weer zonder emoties terugkijken. Er staat mij een interview bij van Mark van Bommel met Johan Derksen, waarin ze de verloren WK finale bespreken van 2010 en van Bommel helemaal wit weg trekt en onwel lijkt te worden. Ik vond dat toen nogal overdreven, maar sinds RKC ken ik dit gevoel. Zo zat er ik ook bij direct na de wedstrijd. Gelukkig hebben we het enige medicijn tegen deze ondragelijk pijn vorige week woensdag toegediend gekregen.

Besef jij het al? Eredivisie. Ongelofelijk, onvergetelijk en ongekend. Op de laatste wedstrijddag voor het eerst op een promotieplek. Wat een timing. Ook nu ruim een week na de apotheose moet ik af en toe nog even in mijn arm knijpen. Wat een spanning. Ik heb tot op de dag van vandaag nog spierpijn van het billenknijpen. Ik raak er niet over uitgepraat en kijk en lees alles wat er maar te vinden is hierover. Van RTV Oost tot Deventer TV. Van VI tot de Stentor. Van Eus tot 1902TV. Die laatste uitzending van 1902TV was trouwens echt, in al haar kneuterigheid, top-tv. Het slechte geluid en de amateuristische setting daargelaten, of misschien wel juist daardoor. Het deed mij denken aan oer-Hollandse kringverjaardagen van toen dat nog mocht. In het begin over koetjes en kalfjes praten, maar later op de avond volgt er altijd een felle discussie tussen de betweterige oom en een te diep in het glaasje gekeken buurman. Deze uitzending van 1902TV was een perfecte weerspiegeling van het Kowet-gevoel. Bij welke club zie je een wethouder, clubeigenaar, bestuurders, spelers en die-hard-fans aan één tafel live op TV discussiëren?

Ik was gisteren nog even aan de Vetkampstraat om het unieke en museumwaardige shirt van Bas Kuipers, waarmee hij de winnende maakte tegen Excelsior, overhandigd te krijgen namens Niet te Kraken. Ontzettend aardige gast, die Bas. We hebben hem het 100-jaar Vetkampstraat boek gegeven als dank en hij was oprecht geïnteresseerd. Binnenkort gaat hij voor ons nog iets moois promoten vanwege het 50 jarige jubileum van Go Ahead Eagles, maar daarover ongetwijfeld binnenkort meer in de komende brieven.

Voor mij is het seizoen 2020/2021 nu echt afgesloten, maar gelukkig vallen we niet in een zwart gat, want ik zag de onvermijdelijke reclames voor juichpakken en brulleeuwen al voorbijkomen, dus het EK staat alweer voor de deur. Een leuk tijdverdrijf zo tussen de seizoenen. En dan natuurlijk vanavond de halve finales van de play-offs. Ga jij die nog kijken, of staat de TV bij jullie dan afgesteld op het songfestival?

Voor mij een makkelijke keuze. Met het songfestival heb ik helemaal niets en de Nederlands deelnemer, Jeangy Makaay, is voor mij een volstrekt onbekende. Het liedje staat mijlen ver van mijn muzieksmaak af, maar toen ik het refrein onlangs door google-translate haalde omdat ik in eerste instantie echt dacht dat hij over Broccoli zong, werd ik aangenaam verrast. Hij zingt ‘Yu no man broko mi’ en dat betekent letterlijk ‘ik ben niet te kraken’. Goed, het liedje blijft verschrikkelijk, maar wel bijzonder dat hij een Surinaamse versie van ons clublied zingt. Dus van mij mag hij winnen. Dan zaterdag nog een nieuwe aflevering van Home of Eus, de komende transferperikelen volgen. Dan nog maar een paar weekjes voordat klein Milanello alweer haar deuren opent. Kortom we rollen zo door naar de start van de competitie. De competitie van de eredivisie. Het blijft heerlijk om te zeggen. De eredivisie.

Tot de volgende brief.

Groeten, Niet te Kraken.

Eerdere brieven zijn hier terug te lezen.