Roodgele brieven 2018/2019 (30)

Hoi Buitenkantjelinks,

Telstar uit. Altijd lastig. Ik heb er eerlijk gezegd geen seconde van gezien, dus ik kan er moeilijk over oordelen. Ik moest het afgelopen zondag doen met een liveverslag van onze lokale voetbalverslaggevers via Deventer FM. Het verslag was weinig hoopgevend. De verslaggevers van dienst deden hun uiterste best er nog wat van te maken, maar het was hoofdzakelijk kommer en kwel. Toen direct na de 1-0 teruggeschakeld werd naar de studio en het kerstlied ‘Driving home for Christmas’ van Chris Rea werd ingezet hield ik het voor gezien. Zoveel ellende op een zondagmiddag had ik geen zin in.

De eerste beelden die ik daarna terugzag was een interview met John Stegeman na de wedstrijd. De uitdrukking op zijn gezicht sprak boekdelen. Eigenlijk had hij niets meer hoeven te zeggen. Elke vraag was er een te veel. Veel chagrijniger kan een man niet kijken.

Zijn antwoorden waren kort maar krachtig. Samengevat kwam het er op neer dat het allemaal verschrikkelijk was, niemand iets goed deed en het wel duidelijk was dat dit elftal geen kampioenskandidaat is en ook nooit geweest is.

Het is dit seizoen hard werken voor iemand die de trainer van Go Ahead Eagles moet interviewen. Een hele overgang na Jan van Staa. Die hoefde je alleen maar een microfoon onder zijn snor te drukken en je had een monoloog van 10 minuten. Het verschil is alleen dat Stegeman in een paar woorden meer zegt dan Jan van Staa in 10 minuten. Nadat van Staa was uitgepraat was had je geen idee wat hij nou eigenlijk gezegd had. En ik heb altijd het vermoeden gehad dat hij zelf ook geen idee had. Nee, dan liever een chagrijnige Stegeman, die een plan heeft en er letterlijk doodziek van is als er onnodig punten worden gemorst.

Ik hoop wel voor zijn vrouw en kinderen dat John zijn werk niet mee naar huis neemt. Dat hij niet zo bot reageert op zijn vrouw als zij ‘hoe ging de wedstrijd, John?’ roept, zodra hij de sleutel in de voordeur steekt. Ik denk eigenlijk dat zijn vrouw al diep onder de dekens ligt als John thuiskomt en net doet of zij slaapt als hij binnenkomt. De volgende dag aan het ontbijt zal ze voorzichtig vragen hoe het gaat, terwijl ze hem een verse croissant en een glas verse sap geeft en een troostende hand op zijn schouders legt. De kinderen zullen inmiddels ook wel weten dat ze papa de volgende ochtend even met rust moeten laten na een verloren wedstrijd.

Maar goed. We kunnen niet alles winnen. Vrijdag is het tijd voor revanche tegen de schapenkoppen uit Dordrecht. Een mooie tegenstander om even het tij te keren. Dordrecht thuis ligt ons wel. Dat moet geen probleem zijn, lijkt mij. Zeker na de zeperd van afgelopen week. Iedereen is weer op scherp gezet, dus ik verwacht een messscherp Kowet.

Als we tegen Dordt winnen staan we ‘gewoon’ in de top 3 na 13 speelrondes. Dat is en blijft toch boven verwachting? En dan volgende week dé Keuken-kampioen-kraker tegen Twente. Dat is nou een wedstrijd waar ik echt naar uit kijk. Een onvervalste ouderwetse historische derby voor ruim 25.000 man. Een ongekende ambiance voor de Eerste Divisie. Het zou wat zijn als we de Tukkers in een volle Veste alle hoeken van het veld laten zien. Ik denk dat zelfs Stegeman dan na de wedstrijd met een glimlach van oor tot oor de pers te woord staat.

O, ja. Ga je donderdag 15 november nog naar het supportershome? Dan is de boekpresentatie van het boek ‘Kampioenen ’14-‘18’, over voetbal in Nederland tijdens de Eerste Wereldoorlog. Met daarin een glansrijke hoofdrol voor Go-Ahead. Go-Ahead was namelijk de eerste arbeidersclub die de landstitel greep en speelde met een geïnterneerde Engelsman als sterspeler. Ook hier wordt uitgebreid over verteld in dit boek. Eigenlijk zou elke Kowet-fan dit boek verplicht moeten lezen om te beseffen hoe bijzonder Kowet is en welke belangrijke rol ze gespeeld hebben in de historie van het Nederlandse voetbal. Voor €20 is het ook nog een ideaal Sinterklaascadeau. En als je het boek nu bestelt via onze website, kun je het boek donderdag gelijk mee naar huis nemen en gaat een gedeelte van het bedrag naar onze stichting. Kortom: een win-win-situatie en verplicht kost voor elke kowet-fan.

Wie weet tot de 15^e.

groeten,

Niet te Kraken.