Roodgele brieven seizoen 2018/2019 (70)

Dag Buitenkantjelinks,

Toch nog even snel een briefje tikken. Niet dat er nu iets bijzonders te melden valt, maar het doodt de tijd wel lekker, want wat gaat de tijd vreselijk langzaam. De spanning wordt zo langzamerhand ondragelijk. Hoe is het bij jou? Heb je het nog een beetje onder controle? Voor mij was het vandaag ook een ‘gewone’ werkdag. Nou ja, gewoon? Ik moet eerlijk bekennen dat ik een stuk minder productief was dan normaal.

“En heb je er vertrouwen in?”, werd mij vandaag een paar keer gevraagd. Uit gewoonte zeg ik dan “Natuurlijk, we gaan gewoon winnen. Net zo makkelijk”, maar ergens in mijn achterhoofd zit de 0-0 uitslag van de heenwedstrijd mij ook niet helemaal lekker. Dat is geen fijne uitgangspositie. Eén tegendoelpuntje komt dan keihard aan. Pfff, hou op. Ik moet er niet aan denken.

Afgelopen zaterdag was het inderdaad niet best. Ik ben blij dat ik de lange reis naar Waalwijk niet heb gemaakt, maar gewoon in de plaatselijk kroeg bij ons om de hoek samen met een paar vrienden de wedstrijd heb bekeken. In de kroeg beleef je de wedstrijd totaal anders dan in het stadion of thuis. Je komt dan niet echt in de wedstrijd. Het commentaar hoor je niet en er is te veel afleiding om je heen. Achteraf gezien was dit dus de ideale wedstrijd om in een kroeg te kijken. We hebben er in ieder geval een leuke avond van gemaakt.

Vanavond wordt het zeker geen kroeg-kijk-wedstrijd. Dat wordt een wedstrijd om 100% geconcentreerd te kijken en alles op en rondom het veld intens te beleven. Dan wil je geen mensen hebben die voor je langslopen of irritante kijkers die niets met voetbal hebben en er doorheen lopen te lullen over hele andere onderwerpen. Of, nog erger, hard lachen om een mislukt schot of iets dergelijks. Nee, vanavond moet je in het stadion zijn, samen met 10.000 bondgenoten.

Ik ga straks, bij uitzondering, met de fiets naar het stadion. Gewoon voor de zekerheid. Meestal rij ik er in een volgeladen auto met medesupporters naar toe, en dan ben je dus afhankelijk van de plannen van de meerijders. Dan is er altijd wel eentje die op tijd naar huis wil. Vanavond wil ik de vrije hand hebben om na de wedstrijd te doen wat ik wil. Dat kan uiteenlopen van een halfuur troosteloos op de tribune zitten om daarna voorovergebogen over het stuur naar huis te fietsten tot een pitchinvasion met alles wat er dan nog achteraan komt.

Vanavond zit ik met zo’n beetje de hele familie op de tribune. Drie generaties Kowet-gangers. Dat zijn momenten om te koesteren en dit wordt hoe dan ook een van die avonden waar we het nog lang over gaan hebben. Het gespreksonderwerp voor de eerstkomende verjaardagen staat nu al vast en dat komt goed uit want morgen hebben we de eerste al. Dan is mijn zoon, tevens mijn trouwe buurman tijdens elke thuiswedstrijd, jarig. Hij kan morgen wel trakteren op bolussen, want er schijnen er 10.000 te worden geleverd door bakker Bliek, dus er zullen er vast wel een paar over blijven. Ik heb bij het woord bolus trouwens hele andere associaties en die zijn niet echt smaakvol, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit een bolus gezien, laat staan geproefd heb.

Nog een paar uurtjes aftellen. En dan is het zo ver. De moeder aller wedstrijden hoorde ik iemand zeggen. Zo ver wil ik niet gaan, met RKC als tegenstander, maar het wordt wel een zinderende zenuwslopende wedstrijd. En ik kijk er ontzettend naar uit.

Laten we afspreken dat we, als we het redden, elkaar treffen op de middenstip.  Dan maken we ter afsluiting van onze brievenreeks een selfie met een feestende mensenmassa op de achtergrond. Deal? Tot vanavond.

Niet te Kraken.

Roodgele brieven worden geschreven door Robert Bugter (Buitenkantje Links) en Edgar Overmeen (Niet te Kraken). Zij gaan in op de laatste ontwikkelingen bij Go Ahead Eagles. 

Eerder verschenen brieven zijn hier terug te lezen.