Make Deventer great again.
Hallo Buitenkantjelinks,
We blijven maar winnen hè. Zelfs als het minder loopt blijken we ook nog eens met strijd en vechtlust een wedstrijd over de streep te kunnen trekken. Waar gaat dit eindigen?
Ik moet eerlijk bekennen dat ik afgelopen week niets heb meegekregen van de Eerste divisie. Ik was aan de andere kant van de Oceaan op een plek waar voetbal niets meer is dan een spelletje voor kinderen. Een ‘sissy-sport’ zoals ze dat daar noemen. Een spelletje waar kinderen aan de hand van hun moeder naar een kunstgrasveld worden gebracht om lekker te ravotten. Toch vreemd hoe voetbal in Amerika geen poot aan de grond krijgt. Generaties lang wordt dit al geprobeerd, maar keer op keer is het gedoemd om te mislukken. Ik zag midden op Times Square een reclamebord ter grote van twee voetbalvelden waarop Messi reclame maakte voor La Liga. Poging nummer zoveel, maar de Amerikanen worden er niet warm of koud van.
Om ook tijdens deze vakantie een stadion te kunnen bezoeken kocht ik kaartjes voor een Baseballwedstrijd van de New York Mets. Het was een bijzondere ervaring en in mijn ogen een onderstreping van het grote verschil in sportbeleving tussen Amerikanen en Europeanen. In mijn beleving is niets saaier dan een baseball-wedstrijd. De wedstrijd ligt 90% van de tijd stil. Het is denk ik de enige sport waarbij de spelers meer bewegen tijdens de warming dan tijdens de wedstrijd. De supporters beleefden de wedstrijd alsof ze in een bioscoop zitten. Beetje snacken, drinken en verveeld naar de wedstrijd kijken. Tijdens de vele pauzes worden er commercials op levensgrote schermen getoond en gesponsorde spelletjes gespeeld. Alleen hiervan lijken de Amerikanen enthousiast te worden. ‘Hoogtepunt’ was de kiss-cam waarbij (vooraf geïnstrueerde) koppeltjes in beeld komen en ingestudeerd enthousiast elkaar een kus moeten geven. Als dit is wat de Amerikanen leuk vinden snap ik heel goed waarom voetbal nooit een kans van slagen heeft in Amerika. Tel daar nog bij op dat ik tien dollar betaalde voor een biertje en de wedstrijd gespeeld werd op donderdagmiddag om 13:00 uur en je begrijpt dat ik hoop dat het Nederlandse voetbal dit soort Amerikaanse invloeden nog lang bespaard blijven.
Het eerste programma dat ik, weer terug in Nederland, zag was ‘de tafel van Kees’ en daarin had Jansma Chris Woerts vanmorgen weer eens zendtijd gegeven. Deze man noemt zichzelf voetbalmarketeer. Dan weet je al dat je op je hoede moet zijn. Wat hij wil is precies wat in Amerika nu de norm is en wat vergif is voor de authentieke en unieke voetbalbeleving. Zodra geld en commercie de boventoon gaan voeren zal dit ten koste gaan van het publiek en de sfeer. En toch gebeurt het stapje voor stapje al. Zo spelen we nu al in de keukenkampioendivisie. Wat zou de volgende stap zijn? Nog even en we krijgen een kiss-cam en worden de wedstrijden 10 keer stil gelegd zodat we naar een gesponsord spelletje kunnen kijken waarbij een deelnemer een nieuwe keuken kan winnen. Een gruwelijke gedachten, maar het is wel realiteit dat deze trend al ingezet is. Helemaal als we Chris zijn gang laten gaan.
Waar ze in Amerika ook gek op zijn is het eren van mensen. Alles wordt aangegrepen om mensen een staande ovatie te geven. Zo kregen tijdens de baseballwedstrijd enkele oorlogsveteranen een minutenlange staande ovatie en mocht een nieuwe sponsor tijdens wederom een dood-spel-moment een balletje gooien en werden vooraf alle clublegendes getoond op schermen. Het leek er op dat iedereen zere handen had van het klappen voordat de wedstrijd was begonnen, want los van deze momenten werd er nog maar weinig geklapt. Niets dan respect voor oorlogsveteranen, clubiconen en nieuwe geldschieters, maar het moet wel een bijzonder iets blijven en geen wekelijkse standaard routine. Op de Nederlandse velden wordt ook steeds meer elke mogelijkheid aangegrepen om een klapactie te houden. Je moet je bijna zorgen gaan maken als er voor jou nog geen klapactie is geweest. Een geblesseerde speler van de tegenpartij is tegenwoordig al een aanleiding om een heel stadion te laten klappen, las ik vandaag.
Maar goed, ik dwaal af. Terug naar het hoofdonderwerp. Kowet. We staan bovenaan. Meeste doelpunten voor, minste tegen. Iedereen positief. Ik denk dat Stegeman en Bosvelt zich op dit moment op een relletje beraden om iedereen weer op scherp te krijgen om de torenhoge verwachtingen van de aanhang van dit moment iets te temperen. Er werd op social media al openlijk en zonder gene gesproken over een kampioenschap. Het wordt tijd om en beetje afleiding te creëren. Een vechtpartijtje op de training terwijl de camera’s draaien, een transfergerucht van een basisspeler, of zoiets. Een Maaskantje, zeg maar. Even een beetje de balans terugbrengen na zoveel positiviteit. Dit zijn we niet gewend. Het voelt gewoon on-kowet’s, maar misschien gaat het wennen na nog een paar overwinningen. We gaan het meemaken. ‘Make Deventer great again!’
Tot de volgende brief.
Niet te Kraken.
Roodgele brieven worden geschreven door Robert Bugter (Buitenkantje Links) en Edgar Overmeen (Niet te Kraken). Zij gaan in op de laatste ontwikkelingen bij Go Ahead Eagles.
Eerder verschenen brieven zijn hier terug te lezen.