Bij Studio Sport spreekt Tom Egbers onze clubnaam altijd uit als Go-Ahead, in vloeiend Engels dus. Dit klinkt vreemd in de oren, hoewel het eigenlijk klopt. In Deventer en omstreken wordt, door de trouwe supporters, de clubnaam al generaties lang uitgesproken als ‘Kowet’. Aan de uitspraak ‘Kowet’ gaat een lange geschiedenis vooraf, die begint bij de beginjaren van het clubvoetbal in Deventer.
Wij nemen u hiervoor mee naar het begin van de 20e eeuw. Binnen de Deventer stadsgrenzen bevonden zich op dat moment twee aansprekende voetbalverenigingen. Twee verenigingen met sterk uiteenlopende achtergronden. Utile Dulci (U.D.) was in het begin de toonaangevende voetbalvereniging in Deventer. Een elitaire club die bestond uit leden van goede afkomst. Tot de begin 20e eeuw werd voetbal uitsluitend bedreven door de welgestelden. In 1902 werd Go-Ahead opgericht, door en voor arbeiders. Een echte volksclub. UD stelde een veld beschikbaar, om het arme volk ook een verzetje te gunnen. Niet wetende dat dit het begin zou zijn van een ware machtsverschuiving in het Deventer en Nederlandse voetbal.
De volksclub Go-Ahead groeide als kool en behaalde niet lang daarna haar eerste succesjes. UD voelde de hete adem van Go-Ahead in de nek en werd hierdoor een stuk minder meewerkend. Go-Ahead mocht niet meer op de velden van UD en Go-Ahead was genoodzaakt om met minimale middelen een eigen weg in te slaan. Met veel steun en hulp uit de arbeidershoek slaagde Go-Ahead erin een gedegen tegenstander van het voorheen zo machtige UD te worden.
De derby’s werden steeds grimmiger. Er stond meer op het spel dan enkel een stadsderby. Het werd ook een strijd tussen de elite en de arbeider. In de jaren daarna streefde Go-Ahead UD voorbij met als hoogtepunt de nationale titel in 1917. Go-Ahead was hiermee de eerste volksclub die deze titel wist te bemachtigen in Nederland. Ondertussen sloegen de eliteverenigingen de handen ineen en kwamen in opstand tegen het, in hun ogen, harde spel van de arbeidersverenigingen en dan met name Go-Ahead. Ze overwogen zelfs een eigen competitie op te zetten, maar dit alles zonder resultaat. De omslag van elitesport naar volkssport was een feit, met Go-Ahead als drijvende kracht. Tot aan de 2e wereldoorlog bleef Go-Ahead oppermachtig in het Oosten en behaalde hierna zelfs nog 3 landstitels.
De UD leden en aanhang spraken Go-Ahead altijd uit op een deftige Engelse manier. De Go-Ahead aanhang daarentegen verbasterde de Engelse naam al snel naar een variant die makkelijk in de mond lag bij de veelal dialect sprekende Deventenaren. “Kowet” was geboren. Aan de manier van uitspraak herkende je gelijk wie er een Go Ahead aanhanger was en wie een UD aanhanger was.
De Deventer arbeider was trots op zijn afkomst en adopteerde “Kowet’ als een ware geuzennaam, terwijl de elitaire U.D.’ers de Go-Ahead fans de gek aanstaken vanwege de slechte uitspraak. Tot op de dag van vandaag herken je de echte Deventenaar en Go-Ahead aanhanger nog steeds aan de manier waarop de clubnaam, met trots, wordt uitgesproken. KOWET dus.
Hieronder twee prenten uit de begin jaren ’20. De eerste geeft de rivaliteit tussen beide clubs aan. Het rechtse jongetje roept: ‘Rot Kowet’.
De onderste prent geeft het verschil in aanzien duidelijk weer. We zien arbeiderskinderen bedelen om geld bij een welgestelde heer, om een kaartje te kunnen kopen voor de derby.