Uit de maandag sportbode van het Deventer dagblad, 13 januari 1936.

Frankrijk-Nederland in de huiskamer.

Anderhalf uur hoogspanning en sterke emoties.

Zondagmiddag.

Ik heb den ochtend op gepaste wijze doorgebracht. Ik heb geen onvertogen woord gesproken en nu de Lebuïnus half drie aanwijst, ben Ik plotseling onhebbelijk geworden. Werkelijk onhebbelijk tegenover de vrouwelijke huisgenooten, die de tafelruimen en met wie ik in minder dan geen tijd in conflict ben gekomen vanwege klakkende borden en rinkelende lepels en vorken. Dat is te veel voor iemand, zittende voor de radio, om te luisteren naar Han Hollander, die ver weg te Parijs zit met zijn microfoon en zijn uiterste best doet om zich verstaanbaar te maken tusschen dat geschreeuw en lawaai, dat me nog prikkelbaarder maakt dan ik reeds ben. Het spel is al begonnen, de strijd tusschen Franschen en Nederlanders om de sportieve voetbaleer.

Dan den jubelkreet van onzen beroemden reporter: goal, 1—0 voor Holland! Na 5 minuten heeft Oranje de leiding genomen! Ik ben verheugd en plotseling weer vriendelijk tegen haar, met wie ik zooeven een heftige woordenwisseling voerde. Want Holland staat vóór, Holland, dat daar in de Fransche wereldstadde rood-wit-blauwevlag tracht hoog te houden tegenover de Gallische haan. Daar, ver over de grenzen, bevechten zij hun sterke tegenstanders, de Fransche professionals, die niet willen verliezen van de amateurs uit het lage land van de Noordzee. Goal 2—0 voor Holland! Ik juich en allen om me heen juichen om hen, die niet gezien worden, maar die we In onze verbeelding heldendaden zien verrichten tusschen lange, dichtbezette tribunes, waardoor een golf van enthousiasme gaat van Nederlander tot Nederlander. Wat denken wy” aan de groote teleurstelling van al die Franschen, die hun favorieten tevergeefs aanmoedigen? Maar dan Het is bijna niet te gelooven. De scheidsrechter kent Frankrijk een strafschop toe. Na Dublin Parijs. Van Heel protesteert, doch het geeft niet en onder doodsche stilte neemt een Franschman zijn aanloop. En Ik zie Leo Halle, Ik zie hem staan, voorovergebogen en loerend naar zijn belager. Een knal… een sprong… bravo Leo, prachtig gedaan! Na Dublin Parijs. Weer heeft de Deventernaar duizenden met bewondering geslagen en in extase gebracht door opnieuw den bal, van elf meter afstand geschoten, te keeren, uit een der hoeken te grabbelen. De huiskamer staat onder hoogspanning en als we hooren, dat Leo achter elkaar eenige opvallende prestaties verricht en door zijn medespelers de hand wordt gedrukt, dan bestormen ons de emoties, ook haar, die hadden beweerd, niets te geven om de sport,welke de menschen zelfs waanzinnig dreigt te maken.” O, wat een vreugde en opwinding moet mijn gemoed later nog verdragen 3—0, 4—0, 4—1, 5—1. 6—1! Het Is bijna niet te gelooven, maar Han Hollander vertelt het ons. Oranje heeft de Gallische haan tot zwijgen gebracht, heeft getoond, hoe ook in de sport een klein land groot kan zijn. Een onvergetelijke middag, een middag van sensaties, emoties, en meeleven, meeleven met die Oranje-mannen, die op het groene veld en in den regen vechten voor den zege van het Nederlandsche voetbal,welke ons aller zege is. En als de heer Lotsy door de microfoon tenslotte hulde brengt aan „zijn kerels”, dan word Ik onbewust een beetje chauvinistisch. Want dan denk ik aan twee stadgenooten, twee mannen uit de koekstad, die op ‘t oogenblik beiden een belangrijke plaats innemen in de Nederlandsche sport:  aan Leo Halle en Han Hollander. Zeker, Ik heb alle lof voor de tien anderen, voor alle Oranje-hemden. Door hun eenheid en onoverwinnelijken wil werd het „feu sacré” gebluscht, bleef men het meester. Maar Ik denk toch steeds weer aan dien moedigen Nederlandschen doelman, aan dien eerlijken en oprechten „Lotsy-kerel.” Aan Go-Ahead’s Leo Halle, die om beurten den naam van zijn club, van zijn stad en van het Hollandsche voetbal verdedigt en hoog houdt. Aan Han Hollander, eveneens uit het nest van „rood-geel” voortgekomen, die als radio-reporter velen aan zich heeft verplicht. Een beetje chauvinistisch, Ik weet het zelf maar al te goed, doch waarom zou ik het ook niet één keer mogen zijn? Ik heb er een heerlijken middag mee beleefd.