Historie die teruggaat tot december 1902
We nemen u terug naar januari 1936. De populariteit van de keeper van Go-Ahead en het Nederlandselftal, Leo Halle, was op haar hoogtepunt. Na zijn legendarisch gekeepte wedstrijd tegen de profs van Ierland en het voor onmogelijk geachte winst op de Ieren, waarbij Halle zelfs een penalty stopte, stond op 12 januari de wedstrijd tegen Frankrijk op het programma. De wedstrijd werd gespeeld in het befaamde Parc de Prince in Parijs.
Heel voetbal minnend Nederland was al weken in de ban van deze wedstrijd. Kranten schreven over niets anders. Er was sprake van een landelijke voetbalkoorts wat zelfs leidde tot het meereizen van maar liefst zevenduizend Nederlandse supporters naar Parijs. Een onwaarschijnlijk aantal. Zeker als je in ogenschouw neemt dat Nederland midden in de crisisjaren zat en een reis naar Parijs destijds een flinke onderneming was.
De weersomstandigheden waren verre van optimaal. Het regende al dagen in Parijs en het was ijzig koud. Ook tijdens de wedstrijd regende het continue. Ondanks dat was het veld nog in redelijke conditie.
Zevenduizend doorweekte supporters, vaak schuilend onder een paraplu met daaraan een Nederlands vlaggetje, zagen de spelers het veld betreden. Leo Halle in zijn kenmerkende zwarte wollen coltrui, zijn hoog opgetrokken broek met een witte zakdoek uit zijn kontzak stekend, liep in lange passen de catacomben uit. Doorweekt van de regen nam hij na het aanhoren van het volkslied plaats tussen de twee palen.
De wedstrijd liep wederom uit op een groot succes. Nederland won bovenverwachting overtuigend met 1-6. Leo Halle keepte weergaloos en stopte vlak voor rust, wederom een penalty bij een stand van 0-2. Radioverslaggever Han Hollander versloeg met overslaande stem de wedstrijd en prijsde stadsgenoot Leo Halle de hemel in.
Na de wedstrijd moest de tot op het bot verkleumde Leo Halle de pers te woord staan en bedankte hij uitgebreid de zevenduizend meegereisde supporters. Het duurde lang voordat hij kon plaatsnemen in de koude tochtige kleedkamer om een warme douche te nemen. Zijn coltrui, waar zich het ijskoude regenwater in had vastgezogen, kreeg hij maar met moeite uit.
Deze omstandigheden werden de reus van Deventer bijna fataal. Halle werd flink ziek (of, zoals het destijds in de pers werd omschreven, ernstig ongesteld). Waar men eerst nog dacht aan een flinke verkoudheid bleek bij thuiskomst zijn gesteldheid aanzienlijk ernstiger te zijn. Hij kreeg hoge koorts en werd opgenomen in het Deventer ziekenhuis met een zware dubbele longontsteking. De kranten doken er bovenop. De immens populaire Halle was wekenlang voorpaginanieuws. Gelijktijdig gingen er allerlei geruchten de ronde, dat hij overleden zou zijn. Deze geruchten waren zo hardnekkig dat zelfs in ‘de VUC-tent’ in Den Haag, waar destijds het Nederlands elftal bijeen kwam om te trainen onder aanvoering van bondsvoorzitter Karel Lotsy, een minuut stilte werd gehouden.
In het ziekenhuis kreeg Leo Halle bezoek van talrijke vooraanstaande voetballers, scheidsrechters en bondsleden. Dagelijks werden zakken met brieven en kaarten bezorgd in het Deventer ziekenhuis om de nationale held beterschap te wensen. Zelfs vanuit het buitenland kwamen steunbetuigingen binnen. Op een dag kreeg hij de aanvraag van ene Kobierskie, een Duits international, om hem te komen bezoeken. Tijdens zijn bezoek vertelde hij Halle dat hij nu in Nederland woonde en graag voor Go-Ahead wilde uitkomen. Halle had hier wel oren naar. Het bleek het een oplichter te zijn, die later nog gearresteerd zou worden. Dit alles bewijst nogmaals, ook tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis, hoe populair Leo Halle destijds was.
Leo Halle verbleef in totaal 2 maanden in het ziekenhuis, voordat hij groen licht kreeg om thuis in huiselijke kring, aan het Hof van Colmschate 25, verder te herstellen. Het nieuws dat hij het ziekenhuis verliet was nog groter dan toen hij erin kwam. De kranten stonden er weer bol van. Halle werd thuis ontvangen door een grote menigte mensen en er werden ontelbaar veel bloemstukken en andere geschenken bezorgd. Die dag was Leo Halle voor even de belangrijkste persoon in het land. Er werd zelfs een filmopname (klikken voor een youtube-beelden van deze opname) gemaakt waarin hij een verklaring aflegde over zijn gesteldheid en zijn afwezigheid tijdens de komende interlands. Deze film werd landelijk getoond in de bioscopen.
Leo Halle zou na thuiskomst nog weken nodig hebben om weer volledig fit te worden. Zelf zou hij later aangeven dat hij eigenlijk nooit meer helemaal de oude is geworden. Elke keer als het ging regenen tijdens een wedstrijd, was hij doodsbenauwd dat hij weer ziek zou worden. Ondanks dat keepte hij nog 6 interlands na zijn ziekenhuisopname.
Saillant detail is trouwens nog dat de tweede keeper van Go-Ahead destijds, de zwager van Leo Halle (Co de Roo) was. Beiden waren getrouwd met zusters. Deze zwager was ook een getalenteerde keeper maar had de pech jarenlang de onomstreden Leo Halle voor zich te moeten hebben dulden. Net voordat Leo Halle ziek werd, brak Co de Roo zijn vinger waardoor hij ook deze kans niet kon aangrijpen. Derde keeper, Sadelaar, verving Leo Halle gedurende zijn ziekte.
