Roodgele brief (66)

De spanning stijgt.

Dag Buitenkantjelinks,

Bedankt voor je brief.

Een weekje geduld. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Potverdorie zeg. Het is nu pas zaterdag. Het duurt dus nog ruim 6 dagen, nog meer dan 140 uur, maar ik hou het nu al niet meer uit. Ik ben over het algemeen vrij nuchter en geduldig, maar de wedstrijd van aanstaande vrijdag, thuis tegen VVV, dat is er eentje hoor. De belangrijkste van het hele seizoen, zonder overdrijven. Dit is de wedstrijd waar we het hele seizoen voor geknokt hebben. De wedstrijd van alles of niets.

Als we deze goed doorkomen promoveren we. Daar ben ik heilig van overtuigd. Thuis winnen zonder tegendoelpunt en VVV staat zwaar onder druk tijdens de return. Zelfs een 0-0 kan nog wel eens positief zijn, omdat ook dan de druk bij VVV ligt.

Als we deze ronde doorkomen, krijgt het team en alles eromheen een boost waar elke volgende tegenstander niet tegenop kan. Maar zover zijn we nog niet. Daarom heb ik nu ook al de kriebels. We moeten hoe dan ook deze eerste thuiswedstrijd goed door zien te komen. Het wordt een zenuwslopende, alles beslissende en vooral cruciale avond, komende vrijdag.

Wat moet het een feest zijn voor de spelers om zo’n heerlijke belangrijke wedstrijd te mogen spelen. Een beloning voor een seizoen lang knokken. De kans om jezelf onsterfelijk te maken. De mogelijkheid om de Adelaarshorst te laten kolken zoals het al jaren niet heeft gedaan. Een uniek aangelegenheid om de hondstrouwe supporters een onvergetelijke seizoenseinde te geven. Als ik al deze kriebels heb, hoe zouden de spelers zich nu dan voelen?

Ik heb massaal kaartjes gekocht deze keer. Het hele gezin gaat mee. Vrouw, kinderen, zelfs vader én moeder zitten vrijdag op de tribune. Dit zijn van die dagen dat je al je dierbaren om je heen wil hebben, zodat je de komende verjaardagen er telkens weer op terug kunt komen. Zelfs mijn enigszins voetbalschuwe puberende dochter heb ik dit keer weten te overtuigen van het belang van deze wedstrijd. Ik ben er van overtuigd dat zij, na vrijdag, ook het Kowet-virus zal krijgen. Zeker als het de wedstrijd wordt, waar ik op reken.

Een ouderwetse fantastische sfeer op alle tribunes. Spanning op het veld. Spanning die gaande weg de wedstrijd overgaat in euforie. Euforie die daarna onafgebroken doorloopt tot 22 mei en die tot explosie komt op de Brink. Ja „de Brink”. Ik durf het woord al voorzichtig in de mond te nemen, want ik heb er vertrouwen in. Mijn onderbewuste ik, stond zojuist al even op de Brink. Onbewust een feestje te vieren. Een „Deja Vu”.

Maar eerst vrijdag. De cruciale dag. Vrijdag de 13e. Het kon wel eens een geluksdag worden. Met een beetje geluk en vooral een tot op het bot gemotiveerde spelersgroep en een 12e man die zo tekeer gaat dat een paar kilometer verderop de Waag een paar centimeter meer uit het lood komt te staan. Vrijdag wordt het alles of niets. Ik kan niet wachten. Heerlijk!

Tot de volgende brief,

Niet te Kraken.

In ‘Roodgele Brieven’ gaan bloggers Niet te Kraken en Buitenkantje Links in op de laatste ontwikkelingen rondom Go Ahead Eagles